Nieuwsfeeds

 “De Belgische overheid is sinds oktober 2011 voor de volle 100% eigenaar van de bank Belfius maar heeft deze participatie nog niet positief aangewend. De regering moet een plan uitwerken om van Belfius een voorbeeld te maken, zowel op het vlak van loonpolitiek, financiering van de reële economie, dienstverlening als fiscale ethiek. Het is aan de regering om die bank van binnenuit te veranderen”, aldus Almaci.

Sinds de crisis van 2008 vraagt Groen systematisch een einde te maken aan de fiscale paradijzen. “De regering blijft al jarenlang doof en stom. Als we een herhaling van de financiële crisis willen vermijden dan moeten we de banken weg duwen van fiscale speculatie en richting de reële economie .”

De Regering heeft vertegenwoordigers in de Raden van Bestuur van de banken. Zij moeten hun rol actief opnemen. “Gewoon toekijken en niets veranderen aan het systeem is schuldig verzuim. De Minister van Financiën Koen Geens (CD&V) moet de vertegenwoordigers duidelijke richtlijnen meegeven en zorgen voor absolute transparantie. Hij moet aan het Parlement een overzicht geven van alle activiteiten in de belastingsparadijzen van de banken waar de overheid een participatie in heeft“, besluit Meyrem Almaci.

Dat belastingparadijzen voor vele samenlevingen een kankergezwel zijn, dat weten ze in ontwikkelingslanden al lang. Door de 'financiële dienstverlening' van offshorecentra verdwijnt daar al vele jaren meer kapitaal dan dat er aan hulpgelden binnenkomt. Nu de economische crisis steeds meer Europese landen diep raakt (en dankzij Offshore Leaks) wordt steeds meer Europeanen duidelijk dat belastingparadijzen ook bij ons als betonrot aan de stabiliteit van de samenleving vreten. Meer nog, ze zijn een van de oorzaken van het ontstaan van de financiële crisis en het bestendigen ervan.

Dus dat Groen en Ecolo vragen om Michel Tilmant te vervangen als vertegenwoordiger van de Belgische regering bij BNP Paribas is geen populistische oprisping. Immers, de naam Tilmant duikt op in de database van Offshore Leaks, als voormalig topman bij de ING groep. Uit het dossier "De zeven hoofdzonden van banken" (en de gelijknamige website) dat we vandaag publiceren, blijkt dat BNP Paribas (net als andere Belgische banken) stevig verankerd is in vele offshorecentra. Ook blijkt dat de Belgische autoriteiten tot nu toe geen gebruik maakten van hun forse kapitaalparticipaties in BNP Paribas, KBC, Dexia SA en Belfius om de vier banken te dwingen hun filialen in belastingparadijzen te sluiten. Anders gezegd: ondanks de directe participatie van de Belgische overheid in de banken, lijkt het beleid vooral te bestaan uit 'business as usual' en blijft er mist hangen. De enige remedie is maximale transparantie, dus hier ligt een mooie taak voor sp.a.

Banken zijn de belangrijkste gebruikers van belastingparadijzen. De essentie van een belastingparadijs is de kunst van het verhullen. Het gebrek aan transparantie van belastingparadijzen biedt de banken de mogelijkheid om van drie belangrijke voordelen te profiteren.

Het eerste voordeel is van regelgevende aard: belastingparadijzen geven banken de mogelijkheid speculatieve activiteiten uit te voeren zonder zich te houden aan de regels van verantwoord bankieren die in andere landen gelden. De banken houden bijvoorbeeld onderdelen van hun bedrijf buiten de balans aan wie ze hun dubieuze vorderingen doorverkopen. Dit is een hoofdoorzaak voor het ontstaan van de financiële crisis. In de jaren voor het uitbreken van de crisis in 2008, verhuisden de banken naar schatting 5.200 miljard dollar aan activa van hun balans naar offshore schermbedrijfjes. De reden: de regelgeving omtrent kapitaalvereisten te slim af zijn, waardoor ze hun hefboom maximaal konden inzetten en winsten konden vergroten. Banken brachten massaal bedrijfskredieten onder in special purpose vehicles (spv), bedrijfjes die buiten de balans van de banken konden opereren. Toen de financiële crisis in 2008 toesloeg, slaagden die 'buitenbalansdochters' (zoals Scaldis, het vehikel van Fortis) er niet meer in om zich te herfinancieren, omdat investeerders weigerden hun geld nog in banken en hun dochters te steken. En dus kwamen banken in problemen.

Het tweede voordeel van belastingparadijzen zijn de lage belastingen en soms het volledig ontbreken van belastingen, dit in combinatie met anonimiteit. De banken gebruiken belastingparadijzen om minder belasting te betalen, discreet het erfgoed van hun vermogende klanten te laten aangroeien, de salarissen van hun managers met een hoog inkomen belastingvrij te beheren, of zelfs om multinationals belastingontwijking aan te bieden. BNP Paribas maakt sinds 2005 gebruik van de Luxemburgse wetgeving om voor haar welgestelde klanten een deel van hun spaargeld aan de belasting te onttrekken. ING heeft tussen 2007 en 2010 bijna 30 miljoen euro aan Nederlandse btw-afdrachten ontlopen door bepaalde contracten via Zwitserland te laten lopen.

Tot slot, geven offshorecentra banken de ruimte om criminele activiteiten te faciliteren: de rechterlijke macht weigert in dergelijke gebieden minder strenge regels toe dan elders en weigert meestal mee te werken met de autoriteiten van andere landen. Een Amerikaanse senaatsverslag uit 2012 laat zien hoe HSBC het witwassen van drugsgelden voor Mexicaanse kartels faciliteerde. De Mexicaanse tak van HSBC zou op de Kaaiman Eilanden bijna 50.000 rekeningen hebben geopend voor klanten, gelieerd aan de georganiseerde misdaad.

Grote Europese banken zoals BNP Paribas, HSBC, Banco Santander en Barclays werkten mee met het wegsluizen van geld van corrupte leiders in Afrika en Centraal-Azië.

De offshorecentra zijn een blijvende bron van financiële instabiliteit. Het stimuleert de banken nog steeds om hun buitensporige risico's in deze geheime rechtsgebieden te verbergen. En dit versterkt weer het onderlinge wantrouwen tussen de banken, hetgeen in tijden van crisis ontaardt in paniek. Dit is ook in 2008 gebeurd: de Europese banken waren terughoudend om elkaar geld te lenen waardoor de Europese Centrale Bank (ECB) grootschalig leningen moest verstrekken.

De oplossing voor dit alles: maximale transparantie en dus het opheffen van belastingparadijzen.
 

In de wet worden ook belastingontwijking en de bonuscultuur bij banken aangepakt. Europees parlementslid Bart Staes (Groen) ziet dit als een verbetering: "In zowel goede als slechte tijden moeten banken hun eigen boontjes kunnen doppen, zonder publiek geld. Deze kapitaaleisen voor banken verlagen de kans op nieuwe staatssteun, maar ik juich pas als de bankensector echt helemaal op eigen benen kan staan. De financiële sector blijft om structurele redenen de Europese Unie gijzelen. Daarom lanceren de Europese groenen de website 'de Zeven Hoofdzonden van de Banken'  om het debat te verduidelijken en te democratiseren."
 
Staes lanceerde zopas de Vlaamse versie van deze website waarin zeven hoofdzonden van Belgische banken worden geanalyseerd (1). Staes: ''Het is van groot belang dat het debat over banken en de financiële sector niet langer wordt overgelaten aan de zogenaamde experts, niet zelden van liberale huize, en burgers kunnen meepraten en denken. Het is hoog tijd voor concrete stappen! Terwijl de Europese Unie in brand staat, blijven Europese regeringen talmen.''
 
De Groene fractie in het Europees Parlement zag vandaag in ieder geval haar voorstel voor een extra hoge kapitaalbuffer voor grote systeembanken terug in het uiteindelijke akkoord, maar verdergaande voorstellen om het 'too-big-to-fail'-probleem aan te pakken haalden het niet. Een andere belangrijke groene eis, het stellen van een absoluut maximum aan de verhouding tussen uitgeleend geld en eigen vermogen, sneuvelde in de onderhandelingen met de ministers van Financiën. De Europese Groenen slaagden er wel in een doorbraak te forceren in de aanpak van belastingontwijking door banken.
 
Staes meent dat het akkoord een aantal belangrijke lessen uit de kredietcrisis trekt, maar benadrukt ook dat met dit akkoord de Europese bankensector nog altijd niet in rustig vaarwater is. Staes: "Cyprus heeft aangetoond dat Europa nog te veel zombie-banken kent die hun verliezen verbergen, aan het infuus liggen van de Europese Centrale Bank en ondertussen geen geld uitlenen aan ondernemers. Nu hangen bankenschulden in Slovenië weer als een donkere wolk boven de eurozone. Dergelijke problemen worden pas beheersbaar als er een volledige Europese bankenunie is die de schuldenproblematiek van banken en overheden losknipt. Europese leiders breken hun belofte voor een snelle optuiging van de bankenunie keer op keer."
 
In maart werd een voorlopig akkoord bereikt over het nieuwe Europese bankentoezicht door de Europese Centrale Bank. Op andere onderdelen is er nog weinig voortgang. De drie belangrijkste vervolgstappen die de Europese Groenen zo snel mogelijk wil zien zijn:
 
• Wetgeving die banken verplicht om riskante financiële handel te scheiden van het beheren van spaargeld, zodat de risico's van speculatie alleen gedragen worden door de mensen die ze bewust nemen.
• Een Europees mechanisme voor het herstel of ordentelijk failliet van banken. Als banken ondanks de aangescherpte regels in de problemen komen moeten kapitaalverschaffers van banken (behalve spaarders tot 100.000 euro) meedragen in de kosten. In het uiterste geval, moet een door de Europese banken zelf gevulde stroppenpot in plaats van de overheid een bank in nood redden.
• Een echt Europees depositogarantiestelsel waarin eurolanden de tegoeden van hun spaarders tot 100.000 euro gezamenlijk garanderen. Daarmee komt een einde aan de twijfel van spaarders of hun geld wel veilig is bij een bank in een land waarvan de overheid in financiële moeilijkheden verkeert, en aan de kapitaalvlucht die dat kan veroorzaken.

Naar aanleiding van de slechte cijfers lanceerde minister Lieten deze ochtend de idee om te bekijken of er een draagvlak is voor een armoedefonds dat gespijsd wordt door onder meer bedrijven. Groen stelt zich ernstige vragen bij dit voorstel om de oplossing voor de kinderarmoede door te schuiven naar de bedrijven. “In de tijd van Daens verdienden rijke mensen en ondernemers hun hemel door bij te dragen aan goede werken om de sukkelaars te helpen. Met dat geld werden gaarkeukens georganiseerd om arme mensen eten te geven”, zegt Vogels. “Deze methode dateert uit de negentiende eeuw en is vandaag geen adequaat middel om armoede te bestrijden. Met deze liefdadigheid werd trouwens niet alleen een plaats in het hiernamaals verdiend, het was in die tijd ook hét excuus om lonen niet te verhogen. En was het tweehonderd jaar geleden niet net de partij van minister Lieten die – gesteund door de vakbond – vocht voor structurele maatregelen, hogere lonen, menswaardige uitkeringen, sociale huisvesting … ? Of is het ook vandaag de bedoeling om met Volvo te onderhandelen over lagere lonen in ruil voor een bijdrage van het bedrijf aan het armoedefonds?”

Groen roept de Vlaamse overheid op om eindelijk werk te maken van structurele oplossingen die kinderarmoede aanpakt in haar bredere context. “Kinderen in armoede kan je niet isoleren”, aldus Vogels. “Een kind dat opgroeit in armoede, groeit op in een arm gezin. Je kan deze kinderen niet uit de armoede halen via eenmalige, geïsoleerde projecten. Je moet deze armoede in de bredere context zien. Om de kinderarmoede structureel te verminderen, dient het beleid net in te spelen op deze bredere context. Anders blijft het bij maatregelen en ingrepen voor niets. Het is de Vlaamse regering zelf die verantwoordelijk is voor het vrijmaken van financiële middelen om de stijgende kinderarmoede een halt aan te roepen. Het is een kerntaak en het moet een absolute prioriteit zijn van deze Vlaamse regering om te zorgen voor betaalbare huisvesting, betaalbare energie en kosteloos onderwijs voor kinderen in armoede.”

“Waar was de minister van armoedebestrijding trouwens toen haar collega Smet vorige week weigerde om te laat aangevraagde studiebeurzen toe te kennen aan gezinnen in armoede?”, vraagt Vogels zich af. “Op de website van VIA (Vlaanderen in actie) staat dat het automatisch toekennen van sociale rechten zoals studietoelagen het krachtigste element is in de bestrijding van armoede. Het automatisch toekennen van studietoelagen sleept nu al een hele legislatuur aan. Erger, mensen die door het vervroegen van de uiterste aanvraagdatum te laat zijn, worden zelfs geschrapt, hoewel ze eigenlijk rechthebbende zijn. Waar zit de minister als het om maatregelen gaat die echt een verschil kunnen maken en kinderen in armoede écht vooruit kunnen helpen?”
 

De adviesraden dringen sterk aan op bijkomende interne maatregelen. Vooral in de sectoren transport en gebouwen zijn nog forse winsten te boeken voor klimaat en milieu. Bovendien zou het verminderen van de uitstoot van broeikasgassen zorgen voor grote maatschappelijke baten, zowel sociaal-economische (economische relance en groene jobs) als ecologisch (verbetering van de luchtkwaliteit en de gezondheid). Er werd ook sterk de nadruk gelegd op het feit dat het uitstel van klimaatinvesteringen alleen zou leiden tot nog veel hogere kosten op langere termijn.

Daarnaast klaagden de raden dat er geen strategie bestaat voor de inzet van flexibele mechanismen, zoals het realiseren van klimaatprojecten in het buitenland: de raden vrezen voor de efficiëntie van dat soort maatregelen, betreuren het uitblijven van extra duurzaamheidscriteria en vrezen voor de kost ervan. Volgens een berekening van VITO zou de kost tegen 2020 kunnen oplopen tot 240 miljoen euro. Bovendien bekritiseren de raden dat het plan veel te vaag blijft op vlak van concrete acties, de financiering en de planning op langere termijn.

De strategische adviesraad Ruimtelijke Ordening kwam dan weer tot de pijnlijke vaststelling dat in het klimaatplan het ruimtelijk beleid onvoldoende mee werd genomen. Zowel voor preventie van verdere klimaatverandering, zoals het realiseren van nieuwe windmolenprojecten als voor adaptatie, zoals het voorzien van overstromingsgebieden, is immers dringend afbakening van meer ruimte nodig.

Minister Schauvliege was niet aanwezig tijdens de uiteenzetting van de vier adviesraden in de commissie Leefmilieu en weigerde achteraf enige commentaar te geven op de kritieken. Daarvoor moest ze eerst de rest van de regering contacteren. “Dit is ongehoord,” vindt Vlaams parlementslid Hermes Sanctorum, “De minister en de regering beschikken al enige tijd over deze adviezen en konden zich voorbereiden op deze hoorzitting. In een vervolg op deze hoorzitting zullen de verschillende bevoegde ministers door de commissieleden aan de tand gevoeld worden, met name minister van verkeer Hilde Crevits, minister van wonen en energie Freya Van den Bossche en minister voor landbouw, Kris Peeters. Hopelijk zullen er dan wel concrete antwoorden komen op de meer dan terechte vragen van de adviesraden. Anders wordt het klimaatbeleid van deze Vlaamse regering helemaal een farce,"  besluit Hermes Sanctorum.
 

"Ronduit rampzalig!", vindt Bart Staes, Groen Europarlementslid. De Europese koolstofmarkt zit momenteel op een dieptepunt, met een ineengezakte koolstofprijs. In slechts 5 jaar tijd kelderde de prijs van 30 € per ton naar 4 €. Dit zorgt ervoor dat bedrijven CO2 kunnen blijven uitstoten tegen spotprijzen, en dat ze er dus helemaal niet toe aangezet worden om hun productie te verschonen. Met het verwerpen van het voorstel is het zo goed als zeker dat er toch een extra uitgave van 900 miljoen emissierechten zal plaatsvinden en de koolstofprijs dus tot ongekende dieptes zal zakken, met het risico dat de hoeksteen van het Europese klimaatbeleid instort.

"Deze rechten nu wel uitgeven, is alleen maar nog meer olie op het vuur gooien. Het voorgestelde uitstel was een snelle en tijdelijke oplossing die hard nodig was om ons wat tijd te kopen. Tijd waarin verdere maatregelen moeten uitgewerkt worden om een antwoord te bieden op de problemen met het Europees emissiehandelssysteem," zegt Staes.

De Groenen roepen de Commissie daarom op om nu zo snel mogelijk structurele oplossingen op tafel te leggen om de Europese CO2-markt in leven houden. De Groenen stellen voor om, naast wat er in het voorstel staat, ook minstens 1,4 miljard emissierechten permanent uit de markt te nemen. Daarnaast is er ook nood aan een jaarlijkse uitstootafname van 2,5% om het emissiehandelssysteem te redden en de EU 2020-emissiedoelstelling van 20% te verstevigen tot een reductie van minstens 30%.
Staes: "Als er geen permanente oplossing komt, zal het emissiehandelssysteem blijven falen in het behalen van binnenlandse uitstootreducties en in het stimuleren van investeringen in groene technologieën. Aanpassingen aan het systeem zijn nodig om de modernisering van de energiesector, voornamelijk in Centraal- en Oost-Europese lidstaten, te versnellen en om de competitiviteit van de Europese industrie te behouden."
 
Het emissiehandelssysteem wordt de hoeksteen van het Europese klimaatbeleid genoemd. Zonder structurele aanpassingen zit Europa straks met lege handen aan de tafel van klimaatsonderhandelingen en verliest het zijn leidersrol in die onderhandelingen. Dit voorstel vormde een nodige, eerste stap in de hervorming van het emissiehandelssysteem. Door de uitkomst van de stemming vandaag zal de milieucommissie van het Europarlement met een nieuw voorstel moeten komen. De kans is echter zeer klein dat dit wel zal leiden tot uitstel van de veiling van de CO2-rechten.

De Vlaamse regering wist dat ze de Europese regels rond de bescherming van natuurgebieden aan haar laars lapte. Bovendien werd het milieu-effect-rapport dat een uitspraak moest doen over de effecten van de nieuwe weg op natuur en milieu, bewust gemanipuleerd. Rzoska: “De Raad van State had overschot van gelijk om een besluit dat op basis van dergelijke kunstgrepen, tot stand kwam, te vernietigen.”

Het alternatief van een herinrichting van de bestaande weg is bovendien perfect haalbaar. Een omleidingsweg door Vogel- en Habitatrichtlijngebieden is dan niet nodig. Partijvoorzitter Groen Limburg Johan Danen: “Groen stelt voor dat de Vlaamse regering werk maakt van een veilige doortocht door Houthalen en Helchteren, die tegelijk de verkeersleefbaarheid garandeert en de waardevolle natuurgebieden vrijwaart.”

Het argument dat voorstanders van een nooddecreet aanhalen om komaf te maken met te lange aanslepende procedures, snijdt geen hout. Als de regering zich aan de eigen en Europese wetten zou houden, zou men dergelijke vernietigingsarresten niet in de maag gesplitst krijgen. “De regering heeft dit helemaal aan zich zelf te danken. En moet dit nu ook maar zelf recht trekken. Groen verzet zich dan principieel tegen het gebruik van nooddecreten voor pertinente beleidsfouten,” besluit Rzoska. 

Normal 0 21 false false false NL-BE X-NONE X-NONE /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:Standaardtabel; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-priority:99; mso-style-qformat:yes; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-para-margin-top:0cm; mso-para-margin-right:0cm; mso-para-margin-bottom:10.0pt; mso-para-margin-left:0cm; line-height:115%; mso-pagination:widow-orphan; font-size:11.0pt; font-family:"Calibri","sans-serif"; mso-ascii-font-family:Calibri; mso-ascii-theme-font:minor-latin; mso-fareast-font-family:"Times New Roman"; mso-fareast-theme-font:minor-fareast; mso-hansi-font-family:Calibri; mso-hansi-theme-font:minor-latin;}

Onlangs was het weer zover. De televisie had de garantietermijn met nauwelijks 3 maanden overschreden of daar gaf hij ineens de geest. Kostprijs van de reparatie: bijna 400 euro. U raadt al wat ze in de winkel adviseerden. De vraag of zoiets normaal is, lijkt nauwelijks door te dringen. In de meeste printers zit een soort ingebouwde levensduur via een teller goed voor pakweg 6000 prints. Hallo?

Dit verhaal gaat over geld, vanzelfsprekend. En hier hebben zowel de bedrijven als de consument boter op hun hoofd want, laten we eerlijk zijn, de meesten van ons zijn niet bereid meer te betalen voor meer kwaliteit. Maar er is ook een, vaak over het hoofd geziene, ecologische kant aan verbonden. Kapotte toestellen veroorzaken afval, maar erger nog is het grondstof- en energiegebruik.

Hoe raken we los van de grow-or-die logica die leidt tot productie om de productie en consumptie om de consumptie? Een mogelijkheid is om meer in te zetten op product-dienstsystemen. De Cambio- formule, waarbij je geen wagen koopt, maar het gebruik ervan is al een ver doorgedreven voorbeeld hiervan. Maar het kan ook minder vergaand, waarbij je een product koopt samen met het onderhoud ervan. Op die manier hebben bedrijven belang bij het leveren van kwaliteit. Wanneer het product op het einde van zijn levenscyclus ook nog eens terug gaat naar het bedrijf voor hergebruik of recyclage van materialen is de cirkel rond.  Wat productbeleid betreft zijn de actiemiddelen van het gewest beperkt. Het gewest kan echter wel, in samenwerking met consumentenorganisaties en sociaal-economische spelers, de problemen rond levensduur en herstelbaarheid onderzoeken en aanklagen en de Brusselaars sensibiliseren. De sociale economie levert allerlei diensten en producten waar in de grootstad van vandaag nood aan is en combineert dit met opleiding en werkervaring. De gewestelijke Ecopool die in Anderlecht, langs het kanaal, ontwikkeld wordt met steun van Europa wordt niet alleen een centrum van recyclage, maar ook van hergebruik. Het is een dossier dat ik als parlementslid opvolg.

Maar bewustzijn dat van onderuit groeit, is altijd het meest krachtige. Hoog tijd dat we, als consument, onze verontwaardiging omzetten in actie. De Repair Café’s, het jongste kind van het Netwerk Bewust Verbruiken, zijn in die zin een schot in de roos. Vrijwilligers geven er een tweede leven aan alles wat kapot gaat: meubels, kleren, maar vooral veel elektronica. Of je kan er zelf aan de slag onder begeleiding van een deskundig vrijwilliger. Repair Café Brussels telt intussen al zo’n 78 vrijwilligers, per sessie komen vlot 100 mensen met kapotte toestellen over de vloer. We leven in een wegwerpmaatschappij. Heel wat mensen weten niet meer hoe je iets moet repareren. De kennis verdwijnt snel. Tweeverdieners hebben vaak geen tijd om hun kennis, mochten ze die al hebben, door te geven aan de volgende generatie. Mensen die wel praktische vaardigheden hebben worden vandaag vaak maatschappelijk ondergewaardeerd. Bedankt dus Repair Cafe, cursus Fix your Bike, Breicafé Steekje Los, allerlei vormen van lokale uitwisselingssystemen, schuchtere initiatieven met lokale munten. In dit verhaal winnen milieu en samenleving. Met de dikke middenvinger naar de consumptiemaatschappij als kers op de taart.

e

Groen en Ecolo vragen dat Michel Tilmant onmiddellijk wordt vervangen. “Maar dat alleen volstaat niet,” aldus Van Hecke, “er is grote onduidelijkheid over de rol die dergelijke bestuurders in naam van de bevolking op zich nemen in raden van bestuur van banken zoals BNP Paribas e.a., banken waarvan geweten is dat ze actief zijn in belastingparadijzen. De burger verwacht terecht dat hun vertegenwoordigers goede voorbeelden zijn en de banken controleren of ze zich wel degelijk houden aan de spelregels. Daarom vragen de groenen dat er ook hoorzittingen georganiseerd worden om de rol van bestuurders te herdefiniëren.”

De groenen vragen al sinds 2008 dat er meer duidelijkheid komt over de rol die regeringsvertegenwoordigers spelen in de raden van bestuur van banken. Maar bovenal vragen de groenen een duidelijk engagement van de regering om banken te verplichten niet langer actief te zijn in fiscale paradijzen voor projecten die buiten de reële economie staan of deel te nemen aan illegale of immorele belastingontwijking.

“Maar de eerste stap is Tilmant vervangen. Voortgaand op zijn illustere verleden kunnen we geen vertrouwen meer hebben in zijn werk vandaag. Wij zullen die vraag stellen aan Financiënminister Koen Geens en hopen dat hij meer transparantie en samenwerking aan de dag legt dan zijn voorgangers,” besluit Van Hecke.

Elke dag duikt er wel een nieuw Offshoreleaks-schandaal op. Vandaag onthult de Waalse krant Le Soir de onfrisse praktijken van BNP-Paribas bestuurder Michel Tilmant. Mede onder zijn bewind speelde de bank ING een actieve rol in belastingparadijzen.

Vlaams parlementslid Hermes Sanctorum (Groen) vreest dat eens de plannen voor de verkeersontsluiting van Uplace rond zijn, milieuminister Schauvliege de milieuvergunning opnieuw zal toekennen. De Raad van State heeft immers die milieuvergunning geschorst, omdat er teveel onduidelijkheid bestond over de verkeersontsluiting van het project. Intussen wordt alles in het werk gesteld om het dossier rond te krijgen.

Sanctorum: “De politieke druk om Uplace te realiseren is erg groot. Indien de Vlaamse regering dezelfde energie zou opbrengen voor andere dossiers, dan zou Vlaanderen er anders uitzien. Het is erg om te moeten vaststellen dat er onvoldoende budget is voor scholen voor onze kinderen, maar voor Uplace zonder probleem middelen worden vrijgemaakt, namelijk 45 miljoen euro. Ook wat openbaar vervoer betreft is de vergelijking schrijnend: bussen van De Lijn worden geschrapt, de ontevredenheid bij de reizigers neemt toe, maar er is wel extra geld voor extra bussen voor Uplace (jaarlijks 2,5 miljoen euro vanaf 2015).

De centrale vraag is: willen we die megashoppingcentra wel?. Of leren we uit het verleden en het buitenland dat dit een winkelmodel van het verleden? Gaan we voor een sterk winkelaanbod in de steden in plaats van een nieuwe kunstmatige stad te bouwen? Uit enquêtes blijkt ook dat de het bouwen van nieuwe megashoppingcentra haaks staat op de kijk van de Vlaming op ruimtelijke ordening (enquête “Ruimte voor Morgen” van de Vlaamse overheid). “En in theorie wil de Vlaamse regering zelf geen grootschalige winkelprojecten die veel verkeer aantrekken (zie de winkelnota van minister-president Kris Peeters en het Beleidsplan Ruimte Vlaanderen van minister voor Ruimtelijke Ordening Philippe Muyters). Met welke legitimiteit wil de Vlaamse regering dan Uplace laten bouwen?” vraagt Sanctorum zich af.

Groen vindt dat de regering nu snel werk moet maken van de verwijdering van deze tactische kernwapens. Dit gebeurt idealiter in NAVO verband, maar als daar geen overeenstemming zou zijn, moet België dit bilateraal met de VS onderhandelen. Volksvertegenwoordiger Eva Brems (Groen): “Dat die kernwapens er zijn, wisten we ondertussen wel. Maar het echte geheim is dat die kernwapens vandaag totaal nutteloos zijn. Ze blijven echter wel gevaarlijk. Alle militaire experts zijn het er over eens dat deze tactische (korte afstand) kernwapens geen enkel militair nut meer hebben in de huidige Europese context. Deze nutteloze wapens blijven echter wel een reëel veiligheidsrisico voor ons land als het op terroristische aanslagen aankomt. Over de beveiliging van de site van Kleine Brogel heeft na talrijke incidenten niemand nog illusies.”

Bovendien is het Amerikaanse Ministerie van Defensie van plan om zowel de B61 kernwapens als hun dragers te moderniseren. Dat betekent dat de Belgische F-16’s zouden moeten aangepast worden aan de gemoderniseerde kernwapens, waarvan er naar schatting een 200-tal in Europa gestationeerd zijn. Die geplande kost loopt inmiddels enorm op: van 4 miljard dollar in 2011 tot 10 miljard in juli 2012, zo blijkt uit ramingen van het Pentagon. “Dit geeft al een indicatie van de enorme kosten verbonden aan het behoud van de kernwapens. Kosten die beter besteed worden aan de betaalbaarheid van onderwijs of goede gezondheidszorg,” aldus Brems.

“De geheimdoenerij en de welles-nietes spelletjes over de aanwezigheid van de kernwapens verdringen het broodnodige debat over de noodzaak om ze te verwijderen. De Belgische bevolking, die in de jaren tachtig massaal op straat kwam om te protesteren tegen de plaatsing van kernwapens, zal blij zijn om ze opnieuw te zien vertrekken. Maar ook de Amerikanen sturen al enige tijd aan op het verwijderen van de Europese kernwapens. De regering van CD&V, Open VLD en sp.a moet dit punt de aandacht schenken die het verdient, en de terugtrekking vlot organiseren,” besluit Brems.

In november 2012 kondigden de regeringspartijen een nieuwe ronde fiscale amnestie aan. Hiermee beogen ze het grote gat in de begroting te dichten. Er werd maar liefst 488 miljoen euro inkomsten ingeschat. Maar deze keer zal het echt de allerlaatste keer zijn. Nadien zal er geen regularisatie meer mogelijk zijn. Waar hebben we dat nog gehoord?

Juist, in september 2003. Toen werd door de paarse regering met Open Vld en sp.a beslist dat belastingzondaars via de regeling van de 'eenmalig bevrijdende aangifte' (EBA) hun fiscale (wan-)toestand konden regulariseren. Dit kon door een bijdrage van 6 of 9 procent te betalen. In vergelijking met wat een arbeider, ambtenaar of werknemer betaalt, is dat een echt koopjestarief. Deze maatregel bracht
uiteindelijk 497 miljoen euro op. Dat lijkt veel geld maar is het niet. Zeker niet als je het vergelijkt met wat de schatkist jaarlijks misloopt door de fraude quasi ongemoeid te laten. Uit verschillende studies blijkt dat de ondergrondse economie in België goed zou zijn voor zowat 15 procent van het bbp (cijfers van Eurostat uit 1997 en het Europees Rekenhof uit 2001). De Belgische expert ter zake, professor Pacolet (Onderzoeksinstituut voor Arbeid en Samenleving HIVA), houdt het op 10 tot 12 procent van het bbp. Daarmee komt België op de vijfde plaats vanalle Oeso-landen, na Griekenland, Italië, Spanje en Portugal. Dit betekent dat de Belgische staat al snel tot 26 miljard euro inkomsten per jaar misloopt. De luttele 500 miljoen euro in 2004 was dus een peulenschil.

Maar na de eenmaligheid van de EBA volgde al snel een tweede kans voor fraudeurs. In 2005 werd een stelsel van permanente fiscale regularisatie ingevoerd. De boete bedroeg toen slechts 10 procent, nog steeds een soldentarief. Bovendien kon een fraudeur de inkomsten uit kapitalen regulariseren zonder dat er gevraagd werd naar de oorsprong van het kapitaal waarop de inkomsten werden verdiend. Straffer nog, op die zwarte kapitalen moest zelfs geen boete worden betaald.

Net zoals in 2003 werd al snel duidelijk dat ook deze maatregelen vooral geld in de staatskas moest krijgen.In mei 2007 trokken veertien speurders naar zware fiscale fraude aan de alarmbel. Zij vroegen om een parlementaire onderzoekscommissie op te richten rond de grote financiële en fiscale dossiers die systematisch mislukken. Een klein jaar later was het zover. Op initiatief van Groen en Ecolo werd op 10 april 2008 een onderzoekscommissie Fiscale Fraude opgericht. Hoewel het eindresultaat van de commissie zeer sterk was - het eindverslag van mei 2009 telde maar liefst 108 aanbevelingen - was de jammerlijke conclusie toch: de strijd tegen de grootschalige fiscale fraude is mislukt.

Ook internationaal begon er een en ander te bewegen. In april 2009 publiceerde de OESO een lijst van landen die beschouwd werden alsbelastingparadijs. Het was schrikken toen bleek dat België op de grijze lijst stond, samen met onder andere Luxemburg en Zwitserland. De reden: we wisselden onvoldoende fiscale informatie uit met derden. Snel werden er enkele internationale akkoorden afgesloten en België kon uiteindelijk toch op de witte lijst geplaatst worden. Maar dat betekende allerminst dat België de strijd tegen de fiscale fraude nu opeens wel ernstig nam.

Als het dan al eens de goede kant uitging in ons land, dan werd meteen voor een 'passende compensatie' gezorgd. Hoe anders kan de deal worden gezien die begin 2011 werd beklonken in de commissie Financiën? Toen werd in ruil voor een versoepeling van het bankgeheim meteen ook een mogelijkheid uitgewerkt om gemakkelijker een minnelijke regeling te treffen bij vervolging van fiscale fraude: de zogenaamde 'afkoopwet' was een realiteit. Hij kwam er onder druk van de Antwerpse diamantsector (OffshoreLeaks bevestigde nog maar eens dat heel wat diamantairs in belastingparadijzen actief zijn) en werd voor het eerst toegepast in een reuzecorruptiezaak met Tractebel en Chodiev, de Belg van Kazachse afkomst, in
de hoofdrol. Geven en nemen dus. Een lichte versoepeling van het bankgeheim in ruil voor
geïnstitutionaliseerde klassenjustitie: de kleine garnaal die zijn bijdrage niet kan betalen zal
strafrechtelijk vervolgd worden, de rijke fraudeur kan zijn celstraf afkopen.

Toen eind 2011 de regering-Di Rupo werd gevormd, kon nog gehoopt worden op een ommezwaai. Helaas, deze regering grijpt terug naar het oude recept van de fiscale regularisatie. Wie hardleers is gebleven en ondanks de goedkope mogelijkheid in het verleden dit nog steeds niet heeft gedaan, krijgt nu een derde kans om in regel te komen. Het nieuwe rondje fiscale amnestie hanteert opnieuw veel te lage tarieven. Voor zware fraude gaat het om een boete van 35 procentop het (zwarte) kapitaal zelf. Nochtans gaat het hier om zware misdrijven zoals valse jaarrekeningen, misbruik van vennootschapsgoederen,... Zware fraudeurs betalen zo nog minder dan wie zijn inkomen uit arbeid elk jaar netjes aangeeft.

Deze twee maten en twee gewichten in ons fiscale beleid zijn niet langer houdbaar. Elke Belg die jaarlijks zijn of haar belastingen indient verdient beter: namelijk een overheid die werk maakt van de aanbevelingen van de fraudecommissie. Maar ook de volledige afschaffing van het bankgeheim, de opstart van een vermogenskadaster, meer fraudejagers met meer bevoegdheden. Wij willen geen peulenschillen meer toegeworpen krijgen van fraudeurs, wij willen iedereen gelijk voor de wet.
 

Uit een recent antwoord van minister van Overheidsbedrijven Jean-Pascal Labille (PS) blijkt alvast dat voor de overeenkomst geen overheidsopdracht of marktbevraging werd georganiseerd. Calvo begrijpt dat niet: “De loketten zijn voor Electrabel een belangrijke troef en een serieuze besparing ten opzichte van eigen loketten. De deal bestaat sinds 2003. Nooit hebben andere leveranciers de kans gekregen een gelijkaardige overeenkomst te sluiten. Bovendien is de samenwerking van het overheidsbedrijf moeilijk te rijmen met de ambitie om de concurrentie op de energiemarkt verder aan te zwengelen en burgers te ondersteunen in het zoeken naar de beste voorwaarden.”

Groen heeft een concreet alternatief. “Maak er Energiepunten van: een plek waar iedereen terecht kan met zijn of haar vragen. Mensen zouden er dan permanent hun factuur kunnen laten analyseren en geholpen worden bij het overschakelen naar de voor hen goedkoopste leverancier. De switchcampagne in het najaar bij de lokale besturen was een succes. Zo’n contactpunten zou de consument flink kunnen versterken in de complexe energiemarkt”, aldus Calvo.

Groen zal in elk geval bijkomende parlementaire vragen stellen zodat er eindelijk transparantie is over de samenwerking tussen De Post en Electrabel. Het groene voorstel zou geen probleem mogen zijn. “Uit het antwoord van Labille blijkt immers dat het contract jaarlijks opzegbaar is”, besluit Calvo. 

Federaal parlementslid Kristof Calvo vraagt een publieke hoorzitting in de Kamer over de mogelijke borgstelling van de Delcrederedienst voor een riskante opdracht dat baggerbedrijf Jan De Nul wil uitvoeren op de Noordpool. Op de lijst van genodigden staan alvast de vertegenwoordigers van het bedrijf Jan De Nul en de verantwoordelijke van de Delcrederedienst. Calvo: “Een borgstelling voor een dergelijke opdracht kan ons land tonnen geld kosten. Zeker gezien het hoge risico op falen op zowel financieel als ecologisch vlak. De behandeling van zo’n risicovolle dossiers kan niet zonder een publiek debat gebeuren.”

Groen wil de regering er ook aan herinneren dat er in het parlement een resolutie werd goedgekeurd van parlementsleden Kristof Calvo (Groen) en Thérèse Snoy (Ecolo) ter bescherming van het Noordpoolgebied. “Dergelijke opdrachten druisen in tegen wat er toen werd afgesproken. Er is grote onzekerheid of de plaats waar de gaswinning zal gebeuren al dan niet in een belangrijk milieugebied ligt. Bovendien heeft de olieramp in de Golf van Mexico ons pijnlijk aangetoond hoe gevaarlijk deze opdrachten zijn. Dit lijken ons niet de soort projecten waarvoor aan de burger kan gevraagd worden om zich borg te stellen. Daarover wil Groen het debat voeren en daarom onze vraag voor een hoorzitting,” besluit Calvo.

Klik hier om de resolutie ter bescherming van het Noordpoolgebied na te lezen

Naar aanleiding van de offshore-leaks vindt Groen meer dan ooit het voorstel van de regering om een nieuw rondje fiscale amnestie door te voeren, onaanvaardbaar. “Dat is contraproductief en fundamenteel oneerlijk ten opzichte van de gewone burger die braaf zijn of haar belastingen betaalt. Staatssecretaris Crombez zou beter werk maken van het afschaffen van de verruimde minnelijke schikking en een einde stellen aan de fiscale regularisaties.”

Het verbaast Groen niet dat er op het lijstje fraudeurs weer een flink aantal Belgen prijken. “Wat wil je,” vraagt Almaci die de journalisten die de fraude aan het licht hebben gebracht zeer dankbaar is, “ons land wordt door de OESO al jaren bestempeld als een belastingparadijs.” Zowel professor Schneider als professor Dulbea becijferden dat de schatkist jaarlijks meer dan 30 miljard euro inkomsten misloopt door massale fraude. Alleen al het terugdringen van de fiscale fraude tot het gemiddelde van onze buurlanden, zou meer dan 11 miljard euro kunnen opleveren, zowat 3% van ons bbp.

Almaci: “In deze crisistijden waarbij er van de burger steeds grotere inspanningen gevraagd worden, moet de belastingontduiking prioritair worden aangepakt. Meer controleurs inzetten die hardere straffen opleggen, kunnen ons land miljarden euro’s opbrengen. Daarnaast kan en moet ons land de banken die ze gered heeft, aanmanen te stoppen met hun activiteiten in fiscale paradijzen. Ik denk daarbij aan het veel actiever optreden in dossiers a la luxumbrelle van BNP Paribas.” 

Groen is uiteraard voorstander van een overkoepelende Europese aanpak maar in afwachting daarvan kan België alvast een aantal belangrijke structurele stappen zelf zetten. De groenen hebben daarvoor al meerdere voorstellen in de kamer ingediend zoals het opstellen van een vermogenskadaster, het schrappen van fiscale achterpoortjes in de fiscaliteit, het verder versterken van de BBI, een volledige opheffing van het bankgeheim en het beëindigen van het systeem van de verruimde minnelijke schikking. Daarnaast zou ook de invoering van een vermogenskadaster een belangrijke troef zijn voor onze fraudejagers. "Het net sluit zich wereldwijd, nu moet de regering stoppen met zelf de mazen in het net te blijven organiseren,” besluit Almaci.

De Vlaamse regering heeft in haar regeerakkoord laten inschrijven dat de studietoelages automatisch zouden worden toegekend. In plaats van daar werk van te maken, werd de indieningsdatum voor studietoelages vorig jaar met een maand vervroegd, waardoor 2861 gezinnen uit de boot zijn gevallen. Nochtans voldoen deze gezinnen aan de criteria om een studietoelage te ontvangen. “We vragen de minister om de studietoelages voor de laattijdige aanvragen toch uit te keren” stellen Boudewijn Bouckaert (LDD) en Elisabeth Meuleman (Groen): “De automatische toekenning voor iedereen die recht heeft op een toelage is al jaren beloofd. Als een minister zijn werk niet tijdig rond krijgt, dan moet deVlaamse regering, en niet de allerzwaksten, daarvoor opdraaien.”

De 2861 gezinnen hebben hun studietoelage meer dan nodig. Meuleman: “Het gaat hier om kwetsbare gezinnen. Een van de getroffenen is een alleenstaande moeder die leeft van een invaliditeitsuitkering met drie kinderen. Normaal gezien heeft dit gezin recht op een toelage van 5700 euro. Elk jaar opnieuw dient deze vrouw haar aanvraag keurig in maar nu kwam zij te laat. Als die automatische toekenning zoals aangekondigd al in orde was, zou er voor deze vrouw geen vuiltje aan de lucht geweest zijn.”

Het is voor Groen dan ook meer dan normaal dat er een regeling getroffen wordt waardoor deze gezinnen alsnog geholpen kunnen worden. Bouckaert: “Groen en LDD stellen voor om in afwachting van de automatische toekenning de gezinnen die daar recht op hebben, alsnog hun uitkering toe te kennen. Zij hebben dit geld broodnodig en zijn bovendien niet degenen die in gebreke gebleven zijn.”

Studietoelages hebben als doel de gezinnen die het moeilijk hebben in te staan voor de studiekosten van hun kinderen te ondersteunen. Alleen gezinnen die voldoen aan de strenge vereisten kunnen aanspraken maken op deze ondersteuning vanuit de Vlaamse overheid.

Er is geschiedenis geschreven, gisteren 2 april. De Algemene Vergadering van de Verenigde Naties stemde een verdrag dat voor het eerst beperkingen oplegt aan de handel in conventionele wapens. Er waren al regels die bepaalde types van wapens uitbannen (antipersoonsmijnen, clusterbommen, chemische wapens...). Maar de 'gewone' wapens, waarvan wordt aanvaard dat ze mogen bestaan, maken veruit de meeste slachtoffers: gemiddeld sterft per minuut een mens door gewapend geweld. Meer dan een half miljoen doden per jaar dus. Het heeft dan ook bloed, zweet en tranen gekost om overeenstemming te bekomen over een tekst die duidelijke regels aan de internationale wapenhandel oplegt.

Vooraleer ze wapens kunnen exporteren, moeten staten vanaf nu een uitgebreide analyse maken. Er moeten garanties bestaan dat de wapens niet zullen gebruikt worden voor schendingen van de mensenrechten of het humanitaire recht, voor genocide of oorlogsmisdaden. Ook het risico op inbreuken op VN-embargo's en illegale doorvoer moet in rekening worden gebracht. Dat is een flinke stap vooruit in vergelijking met het complete gebrek aan regels tot nu toe.

Duivel in de details

Maar zoals wel vaker zit de duivel in de details. Nogal wat passages zijn vaag geformuleerd, en er zitten ook wat achterpoortjes in het verdrag, zoals uitzonderingen voor militaire samenwerkingsakkoorden. De meest problematische passage is wellicht dat landen mits "doorslaggevende redenen" toch een in principe verboden wapendeal kunnen laten doorgaan. Staten zouden bijvoorbeeld veiligheid of soevereiniteit kunnen inroepen als doorslaggevend argument. Daarom moet er druk komen voor een strenge interpretatie van het verdrag. Zowel de nationale parlementen als het maatschappelijke middenveld moeten hier in de toekomst nauw op toezien.

Wat betekent dit concreet? In Syrië, waar het conflict wordt opgestookt door wapens uit Rusland aan het Assadregime en van de golfstaten aan rebellen, zou een eerlijke risicoanalyse meteen een eind maken aan elke wapenlevering. Niet alleen het Assadregime begaat er immers wreedheden, ook de rebellen bezondigen zich er steeds vaker aan. Het ziet er echter niet naar uit dat Rusland het verdrag zal ratificeren. Ook de golfstaten lijken weinig enthousiast. Het verdrag is dus duidelijk nog geen eindpunt, maar een mijlpaal waarop de komende jaren moet verder worden gebouwd. Ons land moet daartoe bijdragen, maar kan het ook op korte termijn actie ondernemen?

De Europese regels zijn sterker dan die van het nieuwe verdrag. Op de wapenhandel uit België heeft het daarom weinig impact. Toch durven we hopen dat de dynamiek van dit langverwachte verdrag zich ook bij ons laat voelen. Want we kunnen nog wel wat stappen zetten om te voorkomen dat Belgische wapens gebruikt worden voor oorlogsmisdaden of schending van mensenrechten. Ons land blinkt uit in dubbelzinnigheid. Zo pleit België in de EU tegen wapenleveringen aan Syrische rebellen omdat er nog onduidelijkheid heerst over de eindbestemming. Ze kunnen in handen komen van groepen die oorlogsmisdaden begaan, en ook het risico dat ze conflicten in bijvoorbeeld Libanon of Irak voeden is reëel. In dat verband ligt de wapentrafiek uit Libië naar Mali nog vers in het geheugen.

Maar ondertussen hebben de regio's in dit land geen problemen met wapenleveringen aan golfstaten zoals Qatar en Saoedi-Arabië, die er geen geheim van maken Syrische rebellen te bewapenen. De Saoedi's en anderen letten wel op om de clausules inzake wederuitvoer van nieuwe wapens uit ons land te respecteren. In plaats daarvan doen ze oude stocks van de hand die niet gebonden zijn aan dergelijke clausules. Deze zomer nog berichtte persbureau Reuters over duizenden FN-geweren bij de rebellen. De herkomst is onduidelijk, maar gezien de verklaringen en de reputatie van de golfstaten moeten we wellicht niet te ver zoeken.

Versnippering

Vlaanderen noch Wallonië heeft wapenleveringen aan de golfstaten on hold gezet, zelfs niet nadat de Syrische opstand ontaardde in een slachtpartij. Zoals ook het Vlaams Vredesinstituut recent zei, stelt zich hier een probleem. Gezien het grote risico dat de regio's indirect wapenleveringen aan rebellen stimuleren, moet de verkoop van nieuwe wapens aan deze landen voorlopig bevroren worden.

In dat verband stellen wij ons grote vragen bij de gebrekkige samenhang tussen het federale buitenlandse beleid en het regionale beleid inzake wapenhandel. Met het nieuwe wapenhandelverdrag komt er eindelijk internationale afstemming op dit terrein. Wat ons betreft is dit verdrag ook een aanleiding om het debat over coherentie in eigen land opnieuw te voeren. We moeten dit doen omwille van de internationale geloofwaardigheid van ons land, maar nog meer uit bekommernis om de mensen in de vuurlijn in conflicten waarbij Belgische wapens betrokken zijn.

(Dit opiniestuk van Eva Brems en Bart Caron verscheen op 3 april 2013 in De Morgen)

Kamerlid Wouter De Vriendt en Vlaams Parlementslid Björn Rzoska : "Onze economie heeft nood aan zuurstof. We moeten perspectief geven aan werkgevers en werknemers. Een modernisering van de arbeidsmarkt met het oog op oudere werknemers en jonge werkzoekenden is nodig. Zowel in de privésector als in de non-profit. Het Tandemplan is een tijdelijke crisismaatregel om jeugdwerkloosheid te tackelen en langer werken werkbaar te maken."

De mosterd haalt Groen in Wallonië. Wouter De Vriendt : "Het Tandemplan is een succesverhaal in Wallonië (www.plantandem.be). Daar wordt het sinds 2000 met succes toegepast in de Waalse non-profitsector. In dit becijferd voorstel breiden we dit uit naar de privésector. Groen dient in het federaal Parlement het wetsvoorstel in. "

Vlaams parlementslid Björn Rzoska (Groen) : "De onafhankelijke evaluatie van het Waalse plan in de Non-profitsector spreekt boekdelen.  Zowel de werknemers, jong en oud, als de werkgevers beschouwen het Tandemplan als een meerwaarde. 94,2% van de begunstigden evalueert dit als positief. Vandaag heeft 19,1% van de jongeren geen job. Deze jongeren moeten dringend geholpen worden. Het tandemplan kan tot 100.000 jongeren aan een job kan helpen."

Klik hier om het tandemplan na te lezen
 

Van Hecke: “Mijn eerste punt van kritiek is dat de loonlasten niet worden verlaagd, terwijl België op dit vlak nu al de Europese kroon spant. Het verlagen van de loonlasten is de kickstart die onze economie nodig heeft. Enkel door een verlaging van belastingen op arbeid te verschuiven naar de supervermogens en vervuiling, kunnen we tienduizende jobs creëren.”

Groen is ook heel bezorgd over de nieuwe aanval op de NMBS. Het is al de derde keer op ruim een jaar tijd dat de regering kille blinde besparingen oplegt aan de NMBS en zo de dienstverlening aan de treinreiziger verder hypothekeert. In totaal werden al voor ruim 200 miljoen euro middelen afgeroomd van de NMBS-groep. En dat in tijden waarin iedereen het eens is dat er te veel wagens in ons land rondrijden waardoor de fijnstofnorm meer keren dan Europa toelaat, overschreden wordt. Als de regering zo verder doet, zullen de files alleen nog maar langer worden en zal de gezondheid van mensen en kinderen die naast drukke wegen wonen, nog meer bedreigd worden.

Komt daar nog eens bij dat de notionele intrestaftrek niet gekoppeld wordt aan tewerkstelling of investeringen in onderzoek en ontwikkeling. Dat de hervorming van de financiële sector duidelijk geen prioriteit is. Dat de regering nog steeds niet van plan is om de enorme slapende vermogens aan te spreken om in de toekomstgerichte economie en KMO's te investeren.

“Je moet al met een vergrootglas in de teksten gaan speuren om hier en daar een spoor van relance te ontdekken,” stelt Van Hecke vast. “De traditionele partijen gunnen elkaar niets waardoor we alweer met een begroting van de gemiste kansen zitten opgescheept. Het is de burger die dit uitstelbeleid cash zal moeten betalen. Er komen geen nieuwe jobs en er zullen geen nieuwe sectoren worden aangetrokken. Dit leidt tot minder inkomsten en meer uitgaven voor de staat waardoor er opnieuw meer zal moeten bespaard worden. Zo gaat het van kwaad naar erger en de eerste die dit voelt is de burger,” betreurt Van Hecke.

“De maatregelen komen bovendien rijkelijk te laat. Bij een zorgvuldigere opmaak van de begroting of een betere monitoring van de resultaten van het vorige begrotingsjaar, hadden veel van deze beslissingen al maanden eerder genomen kunnen worden.” Hierbij kijkt Meuleman vooral in de richting van regeringspartij N-VA die meer bezig is met de volgende verkiezingen dan met het belang van de Vlaming.

“De maatschappelijke noden zijn de laatste jaren fors opgelopen,” aldus Meuleman. “Kijk maar naar het gebrek aan nieuwe en degelijke schoolgebouwen, de wachtlijsten in de zorg, het tekort aan sociale woningen, de overvolle bussen en trams en de verkeersonveiligheid. De Vlaamse regering heeft nu enkele miljoenen bijeen geschraapt maar het is veel te weinig om van echte structurele oplossingen te kunnen spreken.”

Voor scholenbouw is veel meer geld nodig. “De regering kiest nu voor een aanpak van ieder wat wils,” stelt Meuleman vast. “Ze wil tegelijk de acute problemen in centrumsteden aanpakken en de structurele nood op vlak van renovatie. Maar dan is een injectie van 46 miljoen euro absoluut onvoldoende. Voor Antwerpen, Gent en Brussel alleen al is op korte termijn 100 miljoen euro nodig. De kost om het probleem van de slechte kwaliteit van schoolgebouwen over heel Vlaanderen aan te pakken, loopt volgens recente schattingen op tot 5 miljard euro.”

Ook de investeringen in zorg en de aanpak van de jeugdwerkloosheid blijven geheel ondermaats. Meuleman: “Veel Vlamingen voelen de crisis aan den lijve. Veel mensen waaronder veel jongeren hebben weinig zicht op een duurzame job. De extra middelen voor Limburg zijn goed maar de vraag is hoe ze besteed zullen worden. Groen wil radicaal de kaart trekken van de uitbouw van de groene economie in Limburg, bijv. op de site van Ford Genk zelf, omdat dat de beste garantie is op jobs.”

Dat er niet verder bespaard wordt bij de Lijn en dat de tarieven enkel geïndexeerd worden, is een eerste stap maar daarmee wordt er niets gedaan aan de zaak dat de Vlaamse wegen nu al overvol zitten. Willen we meer wagens van de weg halen, dan moet het capaciteitsprobleem worden aangepakt  en ervoor gezorgd worden dat mensen zich veilig voelen. Groen blijft aandringen op een gedurfd investeringsplan voor de Lijn zodat meer bussen en trams en de al lang beloofde snelle verbindingen er komen.

Tot slot hekelt Meuleman de houding van regeringspartij N-VA in de hele begrotingsdiscussie. “De manier waarop Begrotingsminister Muyters zijn partners voor schut heeft gezet, is ongezien. Zijn houding ondermijnt de geloofwaardigheid van de politiek. Als hij wat minder gefocust was geweest op de volgende verkiezingen en wat meer op het belang van de Vlaming, dan had hij zijn begrotingswerk serieuzer aangepakt. Als hij de resultaten van het vorige begrotingsjaar beter in kaart had gebracht, dan had de regering veel van deze beslissingen al maanden eerder kunnen nemen,” besluit Meuleman.