Nieuwsfeeds

De federale regering, bevoegd voor de interuniversitaire samenwerking tussen de Belgische universiteiten en universiteiten in ontwikkelingslanden, wil die bevoegdheid overhevelen naar de deelstaten. Maar een akkoord over de overheveling van de bijhorende financiële middelen van deze zogenaamde ‘geüsurpeerde bevoegdheid’ blijf uit. Door het achterwege blijven van de centen worden de universiteiten intussen gedwongen om terug te keren op eerdere beloften aan hun partnerinstellingen en moeten ze studenten terug naar huis roepen.
 
Vlaams fractieleidster Elisabeth Meuleman: “ Voor Vlaanderen alleen gaat het over bijna 35 miljoen euro, 179 samenwerkingsprojecten tussen hoger onderwijs in Vlaanderen en in het Zuiden en 1174 beurzen voor Vlaamse studenten en studenten uit derde wereld landen. Het is aan de federale regering om aangegane engagementen na te komen.” Terwijl deze lopende engagementen worden uitgevoerd, ontstaat er beleidsruimte voor nieuwe initiatieven die kunnen inspelen op de prioriteiten van de Vlaamse overheid. Voor Groen is het van groot belang dat ook Vlaanderen zich engageert voor samenwerking op vlak van hoger onderwijs met het Zuiden. “Minister-president Kris Peeters kan er zich niet van afmaken met de kreet dat hij die usurperende bevoegdheden meer dan beu is. Hij moet voor de toekomst zijn verantwoordelijkheid opnemen,“ aldus Meuleman.
 
Kamerlid Wouter De Vriendt treedt Meuleman bij: “Waar gaan we naartoe als een overheid haar gegeven woord niet meer honoreert? In een ontwikkeld land als België en een topregio als Vlaanderen kan het toch niet dat studenten en universiteiten de dupe zijn van de onbekwaamheid van de Vlaamse en federale regeringen om een akkoord ten gronde te sluiten voor de toekomst. Intussen moet de beloofde prefinanciering toegekend worden zoals beloofd.”
 
Morgen staat het dossier opnieuw op de agenda van de federale ministerraad. Groen vraagt  de federale regering om de sense of urgency van de situatie in te zien en om nog deze week, zoals beloofd, het geld voor 2013 aan onze universiteiten te geven. 
 

Uit de Verenigingsbarometer van de Koning Boudewijnstichting, blijkt dat verenigingen in Vlaanderen de overheidssteun sterker zien verminderen dan in Wallonië: 25% van de verenigingen in de Vlaamse gemeenschap zagen in 2010 een vermindering van permanente overheidssubsidies, 36% in 2011 en 21% in 2012. In de Franse gemeenschap liggen de percentages lager, met respectievelijk 21, 15 en 20%.

Belangenorganisatie FOV berekende dat sector van het sociaal-cultureel werk tussen 2009 en 2012 globaal 13% inlevert ten opzichte van een scenario van constant beleid. De sector moest eigenlijk 15,5 miljoen besparen. Bij de etnisch-culturele federaties is de besparing nog opvallender: terwijl het aantal verenigingen dat zij groeperen steeg met 47% (van 1119 naar 1649), moesten ze het stellen met 18% minder subsidies.

Bart Caron: “In haar regeerakkoord beweerde deze coalitie van CD&V, sp.a en N-VA dat “het verenigingsleven en het vrijwilligerswerk een belangrijk aandachtspunt vormen voor deze regering”. Na 4 jaar beleid blijkt het tegendeel: er wordt fors bespaard op de verenigingen en het aantal leden van verenigingen is historisch laag. Minister Bourgeois aarzelt niet om de volledige inburgerings- en integratiesector op te doeken en te verstaatsen. N-VA probeert om het ACW te elimineren. Uit deze cijfers blijkt opnieuw hoe verenigings-onvriendelijk deze regering wel is. Onder leiding van N-VA heeft deze regering het gemunt op het middenveld. Ik begrijp niet dat CD&V en sp.a dit zomaar laten gebeuren. Groen roept de Vlaamse regering op om haar beleid ernstig bij te stellen en vanaf de begroting 2014 een kentering in te zetten om de verenigingen te herfinancieren. Dat is niet alleen goed voor het middenveld, het is ook economisch een goede zaak, omdat het jobs creëert en belastinginkomsten oplevert.”
 

“Komen tot goede afspraken voor de opleidingsinvesteringen voor werknemers, is een processie van Echternach,” stelt Calvo vast. “Het probleem sleept al aan sinds 1998 en de laatste jaren stellen we vast dat de investeringen er zelfs op achteruit gaan.” Minister De Coninck heeft beloofd hier iets aan te doen, maar net zoals bij het aanslepende dossier van het eenheidsstatuut arbeiders-bedienden blijkt ook hier dat de minister van Werk voorlopig niet in staat is om de arbeidsmarkt te moderniseren.”

De eerste slachtoffers hiervan zijn de werknemers. “In crisistijden is het voor werknemers extra belangrijk dat ze zich via extra opleidingen kunnen wapenen en sterker staan op de arbeidsmarkt. Maar De Coninck krijgt niet gerealiseerd wat in onze buurlanden wel kan,” aldus Calvo. Onze buurlanden Nederland, Duitsland en Frankrijk pakken het slimmer aan. Daar wordt gemiddeld 1,8% in opleiding geïnvesteerd.

Naar aanleiding van 1 mei, de dag van de arbeid, dient Groen een eigen voorstel in om het recht op opleiding voor iedere werknemer te garanderen. Calvo: “In plaats van te focussen op het aandeel van opleidingen in de loonmassa, wat toch niet werkt, willen wij geleidelijk aan opbouwen naar een recht op vijf opleidingsdagen per jaar. Dat systeem is veel eenvoudiger en biedt daarom meer garanties op succes. Door het bovendien in te schrijven in de collectieve arbeidsovereenkomsten heeft iedere werknemer de garantie dat zijn rechten worden nagekomen.” Dit model wordt in Frankrijk met succes toegepast. Het investeringsniveau ligt daar op 2,3%.

Groen is heel benieuwd welke boodschap de minister van Werk Monica De Coninck morgen naar de werkende bevolking zal uitsturen. Die heeft mede dankzij haar weinig te vieren op 1 mei. “Ze verdedigde hardnekkig de afbraak van de werkloosheidsuitkeringen voor wie in deze crisistijden maar niet aan een job geraakt. Ze zette het mes in het tijdskrediet en de loopbaanonderbreking. Misschien kan het helpen als ze eindelijk haar beloftes aan de werkende bevolking begint waar te maken. Het garanderen van voldoende opleiding voor elke werknemer zou al een mooi begin zijn,” besluit Calvo.

Klik hier om het voorstel in detail na te lezen.

De Woonbonus ligt al enkele jaren onder vuur. De bonus werd in het leven geroepen om Belgen die een woning kopen een extra duwtje in de rug te geven door middel van een hypothecaire belastingaftrek. Probleem: de bonus wordt verrekend op de hoogste belastingschijf. Wie veel verdient, geniet bijgevolg een veel groter voordeel dan wie weinig verdient. “Zo ontstaat er een pervers effect die de kloof tussen arm en rijk versterkt,” aldus Mieke Vogels.

Om dit effect weg te werken besloot de regering om het systeem van de Woonbonus nog deze legislatuur te herzien door de aftrek voor iedereen gelijk te stellen. “Ondertussen zit deze legislatuur er bijna op en staan we nog geen stap verder,” uit Mieke Vogels haar verontwaardiging. “In de wandelgangen is te horen dat de VLD het dossier blokkeert om een hervorming tegen te houden. Tegen het regeerakkoord in.”

Op de vraag waarom het regeerakkoord niet wordt uitgevoerd antwoordde minister van Financiën Koen Geens deze ochtend in de senaat ontwijkend. Hij kon niet ontkennen dat er onenigheid over de hervorming van de woonbonus heerst binnen de regering, noch bevestigen dat het regeerakkoord zal worden uitgevoerd. “Als Bruno Tobback aan de vooravond van 1 mei zijn bezorgdheid uit omdat de crisis te veel wordt doorgeschoven naar de onderkant van de samenleving, dan kan ik mij daar jammer genoeg enkel bij aansluiten,” aldus Mieke Vogels. “Maar in plaats van bij de pakken te blijven neerzitten, raad ik hem aan om eens hard op de tafel te slaan, zodat alvast het regeerakkoord waartoe deze regering zich heeft verbonden, wordt uitgevoerd.”
 

Herbeluister het dubbelinterview via deze link: http://www.radio1.be/programmas/joos/vogels-en-van-rompuy

Toen de berichten opdoken over jonge Belgische Syriëstrijders was binnen de islamitische gemeenschap voor het eerst een groot aantal stemmen te horen die zich ondubbelzinnig en met kracht uitspreken tegen elke vorm van religieus fanatisme. Niet dat dit vroeger nog niet gebeurd was. Er waren wel al eerder kritische geluiden te horen tegenover het groeiende radicalisme onder jongeren, maar de meest voorkomende reactie was er eerder een geweest van ontkenning. Toen RTBF-journalist Christophe Deborsu in Anderlecht naar commentaar peilde op een bijzonder agressieve toespraak van een imam, sloten de gelederen zich meteen: Deborsu werd als manipulator afgedaan, over de essentie werd niet gepraat. Toen in mijn gemeente Vorst een bekende haatprediker uitgenodigd werd in een islamitisch cultureel centrum, werd elke kritiek daarop afgedaan als racistisch.

In de islamitische gemeenschap overheerste tot voor kort steeds de neiging om elke bezorgdheid over slechte invloeden op de eigen groep binnenskamers te houden en kritiek van buitenstaanders af te doen als stigmatiserend. En hoe weinig de grote meerderheid ook achter radicale predikers stond, toch spraken weinigen er zich openlijk tegen uit, omdat het als een aantasting van de eer van de gemeenschap werd gezien en dus schandelijk. Die neiging om de schending van de eer belangrijker te vinden als een bevrijdende zelfkritiek was vooral in Brussel vaak te zien, als families hun zonen tegen beter weten in bleven verdedigen, ook al hadden ze bewezen misdrijven gepleegd.

Tijd voor zelfkritiek

Nu is daar verandering in gekomen, omdat ouders vrezen voor het leven van hun kinderen die onder invloed van radicale predikers naar Syrië getrokken zijn. Nu kan de moslimgemeenschap niet anders meer dan zich openlijk uitspreken tegen de kwalijke invloed van de islamisten. Als kinderen in gevaar zijn, is ontkenning immers geen optie: dat was net zo toen ten tijde van Dutroux gewone mensen massaal op straat kwamen in witte marsen.

Maar er schuilt een gevaar: dat de heilzame introspectie van de islamitische gemeenschap aan de 'autochtone' kant gezien zou worden als een overwinning van het eigen gedachtegoed. Deze situatie zou juist een aanleiding moeten zijn om ook daar net zo goed aan zelfkritiek te doen en een balans op te maken van wat er fout is gelopen met vaak goed bedoelde politieke initiatieven die niets opleverden.

De moslimgemeenschap lijkt nu in te zien dat elke kritiek op radicaal islamisme niet meteen als malafide moet worden afgedaan. Net zo goed moet zij nu een inspanning doen om te begrijpen dat het niet afwijzen van destructief gedrag van jongeren in het verleden vaak op veel onbegrip stuitte.

Historische kans

Maar als we er echt willen uitraken, dan moeten ook politieke verantwoordelijken in eigen boezem kijken en zich afvragen waarom geen enkele integratiepolitiek haar doel bereikt heeft. Politici moeten zich op hun beurt proberen in te leven in de uitzichtloze situatie waarin veel allochtone jongeren leven. Zij moeten durven toegeven dat slecht onderwijs, onaangepaste opleidingen en discriminatie tot astronomische werkloosheidscijfers hebben geleid en dat zij die veel te lang getolereerd hebben.

Anders gezegd: zonder gesprek komen we er niet uit. Moslims zowel als politieke verantwoordelijken moeten eindelijk een inspanning doen om de andere proberen te begrijpen. In een memorabel interview had de Amerikaan Robert McNamara, minister van Defensie onder president Kennedy, het over de noodzaak empathie op te brengen voor je gesprekspartner. Je proberen in te beelden hoe hij jou bekijkt vanuit zijn leefwereld. En niet te praten vanuit het eigen grote gelijk, maar door in onderling overleg inzicht proberen te krijgen in de manier waarop we elkaar zien. Het over wederzijdse oordelen en vooral vooroordelen te hebben, om zo misverstanden, onbegrip en rancunes uit te praten. Zo kan de tragiek van de jonge Syriëstrijders collaterale positieve gevolgen hebben en een historische kans bieden die niemand onbenut mag laten zonder terecht beschuldigd te worden van schuldig verzuim.
 

VIA kan weinig fraaie resultaten voorleggen. “De resultaten voor het halveren van het aantal vroegtijdige schoolverlaters of het terugdringen van het aantal kortgeschoolden blijven uit. De uitstoot van fijn stof neemt toe in plaats van af. Kinderarmoede en het tekort aan sociale woningen blijven grote problemen. Ook economisch doen we het niet goed: onder meer de zin voor ondernemen zelf kalven af. Geen redenen om vandaag te juichen,” zegt fractieleidster in het Vlaamse parlement Elisabeth Meuleman (Groen). “Vandaag worden er amper 20 van de 100 doelstellingen van pact 2020 gehaald. En dat terwijl het streefjaar 2020 steeds dichterbij komt.”

“In het hoofdstuk ‘Lerende Vlaming’ wordt slechts 1 op 13 indicatoren gehaald. In het oog springt het uitblijven van resultaten voor het halveren van het aantal vroegtijdige schoolverlaters of het terugdringen van het aantal kortgeschoolden. Deze doelstelling staat nochtans in het regeerakkoord, maar deze regering maakt er geen prioriteit van. De broodnodige hervorming van het secundair onderwijs staat na vier jaar nog steeds niet in de stijgers,” aldus Meuleman.

Voor het hoofdstuk ‘Groen en Dynamisch Stedengewest’ kleurde slechts één derde van de indicatoren positief. “Er zijn nog grote problemen om energie uit hernieuwbare energiebronnen te halen en bij het terugdringen van de uitstoot van fijn stof.” Ook voor het hoofdstuk ‘Warme Samenleving’ zijn nog maar 2 van de 20 indicatoren positief. “Kinderarmoede of het tekort aan sociale woningen blijven problematisch,” zegt Meuleman.

Bijzonder pijnlijk is dat Vlaanderen ook op economisch vlak achteruit boert. Het ondernemerschap in Vlaanderen gaat achteruit en ook de doelstellingen op vlak van innovatie halen we niet.

“Daarnaast blijft het groot probleem van Kris Peeters dat noch Vlaanderen in Actie noch het Pact 2020 echt weten te mobiliseren. Zijn Vlaamse ministers geloven er zelf niet in. En de slechte cijfers voor de indicatoren geven aan dat de regering hier niet echt op inzet. Het Vlaamse toekomstproject is zeker geen baken voor het reëel gevoerde beleid,” stelt Elisabeth Meuleman vast.

De resultaten van de indicatoren staan in schril contrast met de positieve resultaten van de Waalse tegenhanger ‘Plan Marshall 2.Vert’. “Plan Marshall2.Vert is een plan met veel uitstraling en kan als inspiratiebron dienen voor de Vlaamse regering,” meent Meuleman. “Door meer duurzame keuzes te durven maken, kan ook de Vlaamse regering met een bezielend toekomstplan voor de dag komen.”

De resultaten van het onderzoek van Groen naar de kernindicatoren van Pact 2020 vindt u hier terug.

“Die redenering is een socialist onwaardig,” vindt Elisabeth Meuleman, fractieleidster van Groen in het Vlaams parlement. “Natuurlijk moet er voldoende geld gaan naar kansarme jongeren in eigen land. Maar dat kan toch geen reden zijn om alle steun te schrappen aan solidariteitsacties met Oost-Europa, voor kinderen die het nog veel slechter hebben. En dat uitgerekend op de 27ste verjaardag van de kernramp van Tsjernobyl.”

De minister heeft blijkbaar onvoldoende inzicht in de problemen van de mensen die leven in de radioactief besmette zone rond de oude kerncentrale. “Uit onderzoek blijkt dat het gehalte aan radioactief cesium-137 in het lichaam van de kinderen voor meer dan de helft afneemt, als ze hier een maand in Vlaanderen verblijven en gezond niet besmet voedsel te eten krijgen. De problemen in de wijde omgeving van Tsjernobyl zijn nog lang niet opgelost. Bij recente overstromingen in het gebied moest men opnieuw vaststellen dat het water de veilige stralingsnorm overschrijdt,” aldus Meuleman. “Bovendien zijn het de allerarmsten die in de 30km zone rond de kerncentrale wonen. Kinderen die zelfs geen schoenen hebben om naar school te gaan. Ook daar dragen de opvangorganisaties hun steentje bij. Ze voorzien in materiele hulp.”

Groen vraagt de minister dringend zijn beslissing te herzien. De betrokken verenigingen getuigen dat er voldoende kinderen kandidaat blijven voor zo’n gezondheidsvakantie en dat er ook voldoende Vlaamse gastgezinnen klaar staan om hen op te vangen. Maar de verenigingen kunnen niet voor alle kosten alleen opdraaien. “Een regio als Vlaanderen mag toch niet gaan beknibbelen op dit soort van internationale solidariteitsacties. Dan toont Vlaanderen zich op zijn smalst. Een eigen-armen-eerste beleid in Vlaanderen, dat kan toch niet de bedoeling zijn ,” besluit Elisabeth Meuleman.
 

 Meyrem Almaci reageert verbolgen op de uitspraken van de Belfius-voorzitter. “Belfius bestaat nog dankzij de belastingbetaler. Bouckaert zijn taak is om de belangen van de aandeelhouder, de Belgische staat, en dus de belastingbetaler, te verdedigen. Als hij lijnrecht tegen de belangen van de aandeelhouder ingaat en de realisatie van een rechtvaardige transactietaks tegenwerkt, dan moet minister van Financiën Geens (CD&V) ingrijpen. Een topman van een overheidsbank moet oplossingen bedenken, geen obstakels opwerpen”

De Regering van traditionele partijen moet eindelijk een visie voor de overheidsbank ontwikkelen. “De Regering moet van Belfius binnen de bankensector een voorbeeld van duurzaamheid maken. Dit impliceert dat de bank moet voorop lopen in de strijd tegen speculatie en zich ver weg houden van speculatie en onethische beleggingen”, benadrukt Almaci. Groen herhaalt haar oproep om van Belfius een voorbeeldbank te maken door een duidelijk kader op te leggen rond de loonpolitiek, de financiering van de reële economie, dienstverlening en fiscale ethiek.

De financiële transactietaks invoeren vermindert korte-termijnsspeculatie en maakt het financiële stelsel stabieler. De kleine belegger moet beschermd worden, maar de beurstraders die snel geld willen verdienen met risicovolle handel moeten afgeremd worden. “Dat we voorzichtig moeten zijn bij de implementatie spreekt voor zich. Maar van uitstel of uitholling mag geen sprake zijn. De opbrengsten van de taks zijn immers broodnodig om enerzijds onze staatsschuld te verminderen en anderzijds stabiliteit in het financiële bestel te brengen.”

“Het is bijzonder verontrustend dat het bestaan van een dossier over de kandidaat-koper bij het gerecht en de militaire inlichtingendienst geen beletsel vormt voor de verkoop van oorlogstuig. Dit maakt duidelijk dat de bestaande wetgeving onvoldoende is om te voorkomen dat Belgische wapens in conflictgebieden terechtkomen en dat er geen controle is op het eindgebruik ervan,” stelt De Vriendt. “De regering moet deze lacunes in de federale wapenwet dichten.”

Bovendien blijkt duidelijk dat de rapporten over wapenverkoop door Defensie die aan het Parlement ter beschikking worden gesteld, ontoereikend zijn. De Vriendt: “Daarom stel ik als voorzitter van de kamercomissie Legeraankopen voor om de controlebevoegdheid van deze commissie uit te breiden tot de verkoop van militair materiaal.”

De Commissie Legeraankopen werkt achter gesloten deuren en kan elk aankoopdossier bij Defensie opvragen, krijgt elk trimester een overzichtsnota en wordt in een vroege fase geïnformeerd over elke geplande aankoop. Een zelfde manier van werken wil Groen toepassen op de verkoop van militair materieel. “Als voorzitter zal ik een brief richten aan de Kamervoorzitter André Flauhaut en Minister van Landsverdediging Pieter De Crem om de controlebevoegdheid van de commissie uit te breiden,” besluit De Vriendt.
 

In totaal zijn er 32425 zware halfautomatische aanvalswapens vergund. 2851 machinepistolen (Uzi’s en P90), 1619 machinegeweren (FAL) en 27925 halfautomatische lange wapens (hieronder vallen onder andere de Kalashnikovs) die zijn omgebouwd tot halfautomatisch wapens. Het schietincident in Luik op 13 december 2011 waarbij 6 dodelijke slachtoffers vielen, werd met dergelijk wapen gepleegd. “ Je verwacht deze wapens in de oorlog in Syrië maar niet in België”, aldus Van Hecke.

Deze automatische wapens zijn makkelijk om te bouwen (bijv. veiligheidspal die volautomatisch vuren niet toelaat) tot halfautomatisch waarvoor men makkelijker een vergunning kan krijgen. Deze wapens zijn niet geschikt voor civiele doeleinden zoals het sportief en recreatief schieten. Groen wil een aanpassing van de federale wapenwet zodat dergelijke halfautomatische aanvalswapens niet langer worden vergund.

De minister van Justitie, Annemie Turtelboom (Open VLD) stelt zich in haar antwoord zelf ook terecht vragen of het wel opportuun is dat gewone burgers met dergelijke wapens een sport beoefenen. “Het is nu aan de minister om snel in te grijpen aan de Wapenwet aan te passen. Het kan niet langer dat dergelijke wapens, zoals de Bushmaster die gebruikt werd in het Amerikaanse Newton, nog langer worden vergund. Van dit type zijn er in ons land 42 in omloop”, besluit Van Hecke.

Groen pleit al enkele jaren voor een grondige hervorming in de energiedistributie. De Vlaamse regering pleit nu ook voor meer integratie in het energienetbeheer, maar Groen wil verder gaan. Daarom heeft Vlaams parlementslid Hermes Sanctorum een decreet ingediend om een Vlaams nutsbedrijf op te richten. “Vandaag zijn de vele gemeenten verantwoordelijk voor onze energienetten. Werkmaatschappijen Eandis en Infrax werden opgericht om de energiedistributie in Vlaanderen beter te organiseren en te integreren. Toch merkt de burger hier weinig van. Zo lopen de tariefverschillen in Vlaanderen op tot vele tientallen euro’s. Bovendien blijven de tarieven steeds stijgen.” Zo hanteerde Sibelgas Noord uit de Eandisgroep in 2007 een distributieprijs van 85 euro, die het in 2009 meer dan verdubbelde naar 180 euro en in 2011 verder opdreef naar 256 euro.

Groen vergelijkt de idee van een Vlaams nutsbedrijf met de operatie die bij De Lijn werd uitgevoerd. “Ook daar smolten de vroegere intercommunales voor streekvervoer samen tot een Vlaamse vervoersmaatschappij. Het is logisch dat de regering eenzelfde operatie ook in de energiesector zou doorvoeren,” meent Sanctorum.

“We staan ook voor grote uitdagingen,” voegt Hermes Sanctorum toe. “Onze verouderde energie infrastructuur moet hervormd worden tot een slim net dat aangepast is aan grote hoeveelheden hernieuwbare energie. Dat zijn grote investeringen die dreigen doorgerekend te worden in de energiefactuur.” Daarom stelt Groen voor dat de Vlaamse overheid de energiedistributie overneemt en helpt in de financiering.

Daarnaast biedt het Vlaams nutsbedrijf ook een oplossing voor het democratisch deficit in de energiedistributie.?”De discussie over verhogingen van nettarieven gebeurt vandaag op gemeentelijk niveau, maar door het grote aantal gemeenten in de netbeheerders is er weinig echte controle. Wanneer een Vlaams nutsbedrijf zich rechtstreeks aan het parlement moet verantwoorden, is er meer transparantie en aandacht voor het beperken van de nettarieven,” stelt Sanctorum.

Voor veel steden en gemeenten was de energiedistributie lange tijd een cashmogelijkheid.?Maar zij zien de nodige investeringen in de energie-infrastructuur niet graag op zich afkomen.?”Wanneer de Vlaamse overheid een deel van de aandelen in de intercommunales van de gemeenten overkoopt, zou dat een vorm van herfinanciering zijn waar de steden en gemeenten al lange tijd voor pleiten.”

Voorzitter Wouter Van Besien: “De kloof tussen arm en rijk in ons land blijft toenemen. Dat is nefast voor de stabiliteit van een samenleving én voor de economie. Een trendbreuk is dringend nodig.” Groen lanceert daarom een actieplan voor een rechtvaardige herverdeling waarbij de 15% rijkste Belgen, die met een netto-vermogen van 1 miljoen euro of meer, een rechtvaardige bijdrage leveren zodat er meer financiële ademruimte komt voor de 85% andere Belgen.
 
Dinsdag 16 april gaf minister van Armoedebestrijding Lieten met schaamrood op de wangen toe dat de kinderarmoede quasi verdubbeld is in 10 jaar tijd.  Tegelijk verschijnen er berichten over miljoenenbonussen bij topbankiers, mensen die lonen van honderden duizenden euro’s ontvangen, belastingontduikingen op grote schaal. Jean-Paul Votron, de zogenaamde topmanager die Fortis mee de dieperik inleidde, ontving een afscheidspremie van 2,5 miljoen euro. Didier Bellens van Belgacom verdient 2,5 miljoen euro elk jaar.
 
Van Besien: “Een ding is duidelijk: de ongelijkheid tussen arm en rijk in ons land neemt toe. Dat is niet alleen onrechtvaardig maar ook gevaarlijk voor de stabiliteit van ons land én onze economie. Dat zegt niet alleen Groen, maar ook de Wereldbank, het IMF,... Wetenschappelijk onderzoek toont aan dat in te ongelijke samenlevingen mensen minder lang leven, er meer moorden voorkomen, een hogere kindersterfte, enzovoort. Een van de hoofdoorzaken van die toenemende ongelijkheid is een onrechtvaardig fiscaal beleid. Terwijl een gemiddelde werkende mens tot de helft van zijn loon moet afstaan, mogen renteniers rustig achterover leunen. Arbeid wordt tot voor de helft belast terwijl de belasting op inkomsten uit vermogen vaak minder dan 25% bedragen.”
 
Groen zet in op een rechtvaardige herverdeling van de welvaart in ons land. Daarom heeft ze een actieplan voor een rechtvaardige herverdeling uitgewerkt met maatregelen waarbij lagere loonlasten voor 2 miljoen werknemers en een meer transparante en progressieve vermogenswinstbijdrage centraal staan. In haar herverdelingsplan stelt Groen voor om alle deelbelastingen op vermogens af te schaffen zoals de registratierechten van een nieuwe woning, erfenisrechten, …  en die te vervangen door een “progressieve heffing op vermogensrendementen”. Eenvoudigweg: iemand betaalt meer belasting naarmate zijn of haar inkomsten uit vermogen toenemen.
 
Van Besien: “Vandaag zijn er veel te veel achterpoortjes en soorten belastingen die vaak ook de verkeerde mensen treffen, denk bijvoorbeeld aan de registratieheffing voor een woning. Of je arm of rijk bent, iedereen moet die 5 of 10% betalen, terwijl dat voor de rijke weinig uitmaakt maar voor een jong en minder begoed gezin vaak een van de redenen is waarom ze de aankoop van een woning moeten uitstellen. Door al die deelbelastingen af te schaffen, creëren we meer financiële ademruimte voor 85% van de samenleving. De 15% rijksten, die met een netto-vermogen van ongeveer 1 miljoen euro of meer, zullen weliswaar meer moeten bijdragen maar daar tegenover staat dan wel meer transparantie.”
 
Groen trekt in het weekend de boer op om met de burgers in debat te gaan over haar herverdelingsplan. Vrijdagochtend zullen er aan verschillende stations magazines rond inkomensongelijkheid worden uitgedeeld. Er werd ook een app ontwikkeld met een korte quiz over de problematiek. Tijdens het weekend zullen onze mandatarissen en de lokale Groen groepen aanwezig zijn op straten en pleinen om de dialoog aan te gaan met de bevolking. 
 
Klik hier om meer te weten te komen over ongelijkheid in België
Klik hier om het herverdelingsplan na te lezen
Klik hier om het magazine na te lezen
Klik hier voor de app

Ontdek de impact van onze voorstellen met deze 5 voorbeelden:

Dit betekent dit niet alleen een zware klap voor de Burundese journalisten zelf, maar ook voor burgers en civiele samenleving, wiens aanbod aan onafhankelijke en kritische berichtgeving verloren gaat. “Het is onbegrijpelijk dat de internationale gemeenschap, inclusief België, bijna een week na datum niets van zich laat horen,” zegt een teleurgestelde Eva Brems. 

Ons land heeft alleszins geen excuus dat het niet op de hoogte was. Op 3 april had de Burundese Kamer immers haar fiat al gegeven. Het gevolg van deze onrustwekkende evolutie is in de eerste plaats de quasi afschaffing van het bronnengeheim. Journalisten kunnen binnenkort verplicht worden hun bronnen vrij te geven bij onderwerpen zoals staatsveiligheid en openbare orde. De Burundese overheid interpreteert dat echter heel losjes, en dreigt de pers nog meer naar eigen goeddunken te controleren. Het recente geval van journalist Hassan Ruvakuvi, die 15 maanden achter de tralies zat voor ‘deelname aan een terroristische actie’, maar in werkelijkheid informatie verzamelde over een Burundese rebellengroep, illustreert die onfrisse aanpak. 

Elke vorm van communicatie over delicate onderwerpen zoals het staatsbudget, economie, staatshoofd (momenteel president Nkurunziza) wordt simpelweg verboden. Eenieder die de corruptie en andere wantoestanden aankaart, zal de Burundese overheid nu actief tegenwerken, bovenop andere maatregelen die journalistiek werk bemoeilijken. Journalisten, onderzoekers, activisten of oppositie zullen hiervan de gevolgen dragen, maar de uiteindelijke verliezer is de burger, die in de aanloop naar de verkiezingen in 2015 geen transparante informatie mag verwachten.

Bovendien weerklinkt de vrees bij NGO’s zoals 11.11.11 en haar partners ter plaatse dat vergelijkbare initiatieven volgen, zoals nieuwe wetten op de NGO’s, openbare manifestaties en de nationale verzoeningscommissie. “Dit probleem moeten we zo snel mogelijk in de kiem smoren. Ook moeten we onze partners en het lokale middenveld steunen in het broodnodige werk dat zij leveren. België en Minister Reynders in het bijzonder moet daarom net als wij zo snel mogelijk deze wet afkeuren,” aldus Brems.

De wet is nu onderweg richting president Nkurunziza. Om ze alsnog tegen te houden is grote internationale druk nodig. België heeft de geloofwaardigheid, expertise en trekkersrol om die te mobiliseren. “De Burundese top legt zowel internationale als regionale mensenrechtenverdragen naast zich neer. Ik verwacht dan ook dat onze minister hierop gepast reageert, en zo snel mogelijk actie onderneemt,” besluit Brems.

De regering talmt reeds jaren met de hervorming van de NMBS. Na 12 maanden niksdoen stelde stelde Paul Magnette (PS) net voor zijn afscheid een halfslachtige hervorming voor naar een tweeledige structuur. Met de hervorming poogt de regering een mouw te passen aan de problemen veroorzaakt door de driekoppige structuur die in 2004 door toenmalig Minister van overheidsbedrijven Johan Vande Lanotte (sp.a) werd ingevoerd. Deze structuur leidde tot dubbele kosten, vertragingen, slechte communicatie en conflicten tussen de drie topmannen. “Na 9 jaar schuldig verzuim, wil de Regering nu de hervorming op een drafje door de strot van parlement en sociale partners rammen”, analyseert Van Hecke.

De Regering tracht met deze speciale machtigingswet het eigen falen te verhullen. Als de parlementsleden van CD&V, Open VLD en sp.a hier mee instemmen, geven ze de parlementaire wetgevende bevoegdheden uit handen aan de uitvoerende macht, de regering. “De speciale procedure werd alleen in hoogst uitzonderlijke omstandigheden toegepast zoals tijdens de economische crisis in de jaren ’70 en ’80, en de dramatische jaren 30. De laatste keer was in 2009 het kader van de Mexicaanse griep.”

Wat nodig is voor de reizigers, is een moderne en kostenefficiënte NMBS met 1 coherente visie op de prioriteiten, 1 beheersovereenkomst en 1 eindverantwoordelijke. Een geïntegreerde structuur biedt hiervoor de beste garantie.

De huidige wetgeving schiet tekort en spreekt zichzelf op een aantal punten tegen. Volgens de patiëntenrechtenwet heeft een niet-wilsbekwame patiënt wel het recht om voedsel te weigeren en zich dus in praktijk te laten uithongeren, maar kan hij niet om euthanasie vragen. Uit cijfers blijkt dat palliatieve sedatie, pijnbestrijding met mogelijk levensverkortend effect en therapiebeperking respectievelijk 26,7 procent, 14,5 procent en 17,4 procent van het totale aantal overlijdens in Vlaanderen uitmaken. De huidige wetgeving schiet bovendien tekort wat betreft de doorverwijsplicht voor artsen, het recht op informatie van de patiënt en de plicht van de zorginstellingen om hun instellingsbeleid vooraf bij opname aan de residenten mede te delen. Vooral de palliatieve zorg in de rustoorden moet beter.

Piryns: “De huidige wetgeving is onduidelijk en versnipperd. Door het bundelen van alle mogelijke behandelingen in één heldere wettekst is het voor de patiënten makkelijker om zélf over hun levenseinde te beslissen. De politiek moet geen waardeoordeel vellen over hoe mensen willen sterven, met of zonder inmenging van anderen, met of zonder levensverkortende ingrepen. Wij moeten wel het wetgevend kader bieden aan mensen, artsen, ziekenhuizen en rustoorden.”

In het wetsvoorstel van Freya Piryns zijn ook bepalingen rond minderjarigen en wilsonbekwamen opgenomen. Voor minderjarigen stelt Groen voor dat de arts beslist over de oordeelsbekwaamheid. Wilsonbekwame personen moeten op voorhand een wilsverklaring kunnen vastleggen waarbij zij kunnen bepalen op welk moment zij euthanasie wensen. Uiteraard moet dit worden opgevolgd worden door een multidisciplinair team en een door de patiënt aangeduide vertrouwenspersoon, en worden alle mogelijke voorzorgen in acht genomen. Ook de wilsverklaringen in het kader van de patiëntenrechten moeten bij de overheid kunnen worden geregistreerd. Het moet mogelijk worden om dit te laten vastleggen op de chip van de identiteitkaart, als men dat wil.

Groen is ook voorstander van een duidelijke regeling rond geassisteerde zelfdoding. “Het is hypocriet om de ogen te sluiten voor een bestaande praktijk. Volgens de wet mogen dokters zelf een spuit zetten maar of ze de mensen mogen helpen om het zelf te doen, blijft in een schemerzone. De voorwaarden blijven hetzelfde als bij euthanasie: er moet een herhaaldelijke vraag zijn en  de artsen en vertrouwenspersoon worden nauw betrokken.”

Groen baseert zich in haar wetsvoorstel op de bevindingen van het doctoraat van Mevrouw Evelien Delbeke (Universiteit Antwerpen). We worden daarin bijgetreden door tal van specialisten. In samenwerking met haar hebben wij het wetsvoorstel verder aangepast en verfijnd. ”Groen wil met het wetsvoorstel het delicate debat in de Senaat een nieuwe impuls geven”, besluit Piryns.

Normal 0 21 false false false NL-BE X-NONE X-NONE /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:Standaardtabel; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-priority:99; mso-style-qformat:yes; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-para-margin-top:0cm; mso-para-margin-right:0cm; mso-para-margin-bottom:10.0pt; mso-para-margin-left:0cm; line-height:115%; mso-pagination:widow-orphan; font-size:11.0pt; font-family:"Calibri","sans-serif"; mso-ascii-font-family:Calibri; mso-ascii-theme-font:minor-latin; mso-fareast-font-family:"Times New Roman"; mso-fareast-theme-font:minor-fareast; mso-hansi-font-family:Calibri; mso-hansi-theme-font:minor-latin;}

Verpaupering overheerst in deze buurt. Heel wat terreinen liggen er vuil en verloederd bij. Al jaren zijn er enorme sluikstortproblemen in de buurt. Deze veroorzaken ook een onveiligheidsprobleem. Annemie Maes: “Er is nochtans een groot potentieel op vlak van stadsontwikkeling door de grote stukken openbare en groene ruimtes en de uitstekende mobiliteitsvoorzieningen. Het moet toch mogelijk zijn dat de regering, de NMBS en de betrokken gemeenten intensiever samenwerken om te zorgen dat de boel vooruit gaat zodat de buurt eindelijk de kansen krijgt die het verdient.”

Het parlementslid verwijst als voorbeeld naar Park Spoor Noord in Antwerpen: “Daar is men er wel in geslaagd om op korte termijn met de NMBS een deal te sluiten, waarom zou dat dan in Brussel niet kunnen?”

Ook de gemeente Molenbeek is vragende partij voor een zinvolle invulling van (enkele van) de terreinen en wil daar graag een containerpark installeren, aangevuld met een sociale economieproject dat zich focust op de recuperatie van hout. Annalisa Gadaleta, schepen voor leefmilieu in Molenbeek: “Een containerpark is echt noodzakelijk langs die kant van Brussel. Door daar een gemeentelijk project aan toe te voegen dat een tweede leven geeft aan ingezamelde houten meubelen kunnen we bovendien echte meerwaarde creëren voor Molenbeek en is complementair aan het Ecopoolproject dat in de buurt gestalte zal krijgen.” De gemeente is momenteel in onderhandeling met zowel de Brusselse regering als Leefmilieu Brussel en hoopt zo snel mogelijk haar plannen in de praktijk te kunnen omzetten.

“Een fietsstraat bevordert het fietsverkeer door haar veiligheid, efficiëntie en comfort.  Fietsstraten hebben dan ook een enorm potentieel en staan symbool voor de mobiliteit van morgen. Een mobiliteit waar fietsers, openbaar vervoer, auto’s, …evenwaardig zijn”, benadrukt staatssecretaris Bruno De Lille. “Verschillende Brusselse gemeenten hebben ondertussen interesse getoond in de aanleg van fietsstraten op hun gemeentelijke wegen. Het Gewest zal hen daarbij financieel en praktisch ondersteunen. Enkel wanneer Gewest en gemeenten samenwerken kunnen we van Brussel een mobiel gewest maken.”  

Brussels proefproject

Bruno De Lille en  Brigitte Grouwels beslisten om in Brussel een proefproject rond fietsstraten te lanceren. Het  proefproject verloopt in nauwe samenwerking met hun administratie Mobiel Brussel en het Belgisch Instituut voor Verkeersveiligheid (BIVV). Een fietsstraat is een straat waarin de fietsers de hele breedte van de weg mogen gebruiken. Auto’s blijven er toegelaten (ook om te parkeren), maar die mogen niet meer dan 30 km/uur rijden. Ze mogen fietsers evenmin inhalen. Je zou een fietsstraat dus het best kunnen omschrijven als een breed fietspad waarop auto’s gedoogd worden.

De testfase bevindt zich op de ventweg langs de Louizalaan richting Kleine Ring, van de Dalstraat tot aan het Stefaniaplein. De Louizalaan stak bij de laatste fietstellingen de Wetstraat voorbij. Het lag dan ook voor de hand deze laan als plaats voor een proefproject te selecteren. Zo kunnen er meteen al vele fietsers kennismaken met het concept fietsstraat.

Tijdens de testfase wordt het gedrag van de verschillende weggebruikers geobserveerd. Zo zal het BIVV nagaan op de invoer van de fietsstraat invloed heeft op de gemiddelde snelheid van automobilisten en het aantal fietsers en automobilisten. Er wordt ook nagegaan of er bijkomend flankerende maatregelen nodig zijn. Op basis van de testresultaten wordt dit najaar bekeken waar elders in het gewest de verkeersborden nog kunnen worden ingevoerd en onder welke voorwaarden.

Wetgeving

Het federale parlement keurde het concept van de fietsstraat (en de nieuwe verkeersborden B22 en B23) goed op 28 december 2011 via een wetwijziging. Deze nieuwe wet  werd gepubliceerd in het Belgisch Staatsblad op 3 februari 2012 en trad in werking op 13 februari 2012.

Het nieuwe begrip werd toegevoegd aan artikel 2:

2.61. « fietsstraat » : een straat die is ingericht als fietsroute, waar specifieke gedragsregels gelden ten aanzien van fietsers, maar waarop tevens motorvoertuigen zijn toegestaan. Een fietsstraat wordt gesignaleerd met een verkeersbord dat het begin en een verkeersbord dat het einde aanduidt.

Een nieuw artikel 22novies wordt ingevoerd (verkeer in fietsstraten)

Art. 22novies. In fietsstraten mogen de fietsers de ganse breedte van de rijbaan gebruiken voor zover deze slechts opengesteld is in hun rijrichting en de helft van de breedte langs de rechterzijde indien de rijbaan opengesteld is in beide rijrichtingen. Motorvoertuigen hebben toegang tot fietsstraten. Zij mogen de fietsers evenwel niet inhalen. De snelheid mag in een fietsstraat nooit hoger liggen dan 30 kilometer per uur.

De bijhorende verkeersborden (F111 en F113) werden vastgelegd met het koninklijk besluit van 4 december 2012. Dit KB had er strikt genomen al op 13 augustus 2012 moeten zijn, 6 maanden na de inwerkingtreding van de wet van 10 januari 2012. Het duurde echter langer voor de gewesten het federale ontwerp aanvaardden.

Het KB van 4 december 2012 trad in werking op 27 december 2012, 10 dagen na publicatie in het Belgisch Staatsblad. 

Groen vraagt een breed maatschappelijk debat over waar Vlaanderen naartoe wil met het gas in haar ondergrond. “Willen we dat in Vlaanderen kost wat kost ontginnen?” vraagt Amaghlaou zich af. “Boringen naar steenkoolgas kunnen grote gevolgen hebben voor de omwonenden. Buitenlandse ervaringen tonen aan dat boringen kunnen leiden tot grondverzakkingen, verdroging van natuur en vervuiling van het grond- en drinkwater. Dit gaat niet zomaar om een onschuldig projectje maar om een ingrijpend plan dat de levenskwaliteit van duizenden mensen kan aantasten. Zoiets mag niet boven de hoofden van de mensen beslist worden.”

Parlementslid Hermes Sanctorum treedt Amaghlaou hierin bij. “Uit het buitenland leren we dat het ontginnen van gas uit steenkoollagen niet zonder risico is voor mens en milieu. Komt daar nog eens bij dat deze boringen de verdere ontwikkeling van meer milieuvriendelijke energiealternatieven in de wielen rijdt. De burger moet hierover zijn zeg kunnen doen. En wel zo snel mogelijk. In Nederland werd een moratorium afgekondigd op gasboringen tot er meer duidelijkheid is over de gevolgen. Bovendien worden burgers, bedrijven en middenveldorganisaties geconsulteerd. Dat moet in Vlaanderen ook kunnen.”

De opsporingsvergunning naar Limburgs steenkoolgas, goedgekeurd door de Vlaamse regering, maakt de weg vrij voor de Limburgse Reconversiemaatschappij en het Australische Dart Energy om in een eerste fase onderzoek te verrichten naar de exacte plaatsen waar er steenkoolgas in Limburg aanwezig is, en om in een tweede fase proefboringen te starten. “Eerst onderzoeken of het gas er is en het vervolgens opsporen, daarmee is de stap naar de eigenlijke ontginning zo goed als gezet. Pas aan het einde van de keten zou de afweging gemaakt worden of de impact op mens en milieu niet te groot is en mag de burger zijn zegje doen. Maar dan is het te laat. De stem van de burger moet nu gehoord worden,” besluiten Sanctorum en Amaghlaou.

“De Vlaamse regering heeft een aantal belangrijke hefbomen in handen om de problematiek van de vechtende jongeren in Syrië te bestrijden. Zo kan zij de eerste en rechtstreeks betrokken groepen, de allochtone gemeenschappen, de moskeeën en de ouders van de jongeren horen. De regering kan in nauw overleg met de gemeenschappen zelf mee naar oplossingen zoeken. Nu wordt er te veel over de hoofden van de betrokkenen heen georakeld, met weinig kennis van zaken en vooral ingegeven door de zucht naar partijpolitieke profilering,” aldus Vlaams parlementslid Luckas Vander Taelen.

De Vlaamse regering is bevoegd voor tewerkstelling, wonen en onderwijs. Daar dient de regering meer in te zetten op het actief bestrijden van alle vormen van discriminatie. Op al deze terreinen krijgen allochtone jongeren dikwijls te weinig kansen, wat leidt tot frustratie en radicale opvattingen.

Een andere hefboom die de Vlaamse regering, en met name Vlaams minister van Inburgering en Integratie Bourgeois (N-VA), in handen heeft, is de mogelijkheid om Vlaamse moskeeën en imams te erkennen. Momenteel erkent de overheid slechts 28 van 175 moskeeën. De Vlaamse overheid stelt in vergelijking met andere gewesten erg hoge eisen om erkend te geraken. Het is voor een geloofsgemeenschap – die vaak op vrijwilligers draait – zeer moeilijk om dit waar te maken. Door moskeeën niet te erkennen, heeft de overheid geen enkele vat op de interne werking en de imams. Nochtans zijn de imams zelf vragende partij om nauwer samen te werken met de overheid,” zegt Vander Taelen.

Daarnaast is het ook ten stelligste aangewezen dat de Vlaamse regering werk maakt van maatregelen om de jongeren bij hun terugkeer op te vangen. “Velen van hen zullen getraumatiseerd, gedesillusioneerd of geradicaliseerd zijn. Het zou nefast zijn indien deze jongeren bij hun terugkeer terecht komen in een uitzichtloos vacuüm. Het is aangeraden om deze jongeren op een constructieve en curatieve manier te benaderen zodat ze opnieuw perspectief krijgen. Inlichtingendiensten en de staatsveiligheid moeten geradicaliseerde jongeren monitoren en indien nodig voor de veiligheid van de samenleving ingrijpen,” meent Vander Taelen.