Over Elke
Terwijl overal te lande de eerste Agalev-lijsten werden ingediend, werd ik in februari 1980 geboren in Borgerhout. Ik groeide op in het Noorden van de provincie Antwerpen. Wuustwezel was in mijn kindertijd het langste mijn thuis, maar ook in Kalmthout, Kapellen, Ekeren, Grobbendonk, Wilrijk en Hemiksem heb ik mijn slaapkamer gehad. Hoewel ik voortspruit uit een onderwijsnest, waar niet alleen mijn ouders, maar ook mijn grootouders, tantes, nonkels voor de klas stonden, was het mijn droom om uitvinder of verpleegster te worden. Door de jaren heen kwamen ook journalist en advocaat nog op het lijstje te staan, maar van politica was er toen nog geen sprake. Al had je de alarmbel misschien al horen luiden, toen ik als zevenjarige opstandeling actie voerde tegen de verkaveling van het bos waar ik mijn kampen bouwde. Ook bij UNICEF leerden ze de kleine geëngageerde Elke kennen, toen ik ze bestookte met mijn tekenkunsten waarmee ik het onrecht in de wereld aanvocht. Want is een kindertekening niet het hoogste goed?
Erasmus dook overal in mijn leven op: geboren in het Erasmusziekenhuis, naar school in het Erasmusatheneum en tijdens mijn studie communicatiewetenschappen aan de VUB belandde ik op Erasmus in de metropool Madrid. Maar toen ik eindelijk Erasmus’ grote ‘Lof der Zotheid’ las, was ik diep ontgoocheld. De manier waarop (de rol van) de vrouw hier aan bod kwam, maakte mij op slag feministe. Ook zo drukte Erasmus opnieuw zijn stempel, want na mijn studies begon ik als onderzoeker aan het centrum voor gender en diversiteit, en ook in mijn politiek werk staat gender hoog op mijn agenda.
Voortgestuwd door verontwaardiging over al wat beter kon in onze maatschappij, vond ik langs de wereldwinkel en de jeugdraad al snel de weg naar Jong Agalev. Het team van Jong Agalev-vub bestond uit drie personen, maar dat was genoeg om affiches rond te dragen en drukbezochte debatten te organiseren, waar ook Jos Geysels en Guy Vanhengel trouwe gasten waren. De andersglobalisten waren volop in actie, een beweging waarin ik me thuis voelde. Worldshake was toen nog geen fruitsap, maar een campagne van ngo’s om jongeren mee te krijgen. Het voelde alsof de wereld ging veranderen. Het borrelde in mij en dat doet het nog steeds.
Verknocht aan en verliefd in Brussel bleven ik en mijn (toen nog) toekomstige plakken in de hoofdstad. Ondertussen horen daar nog onze twee ‘ketjes’ bij: Henry en Emile. De ene genoemd naar Henry Van de Velde, die naast de Gentse boekentoren ook het nmbs-logo ontwierp, de andere omdat Brel er zo mooi over zong. In 2010 verhuisden we van het bruisende centrum van Brussel naar het rustige park in de schaduw van de basiliek (ja, die van Koekelberg).
Onder de vleugels van en samen met Rik Jellema leidde ik de Brusselse campagne voor de gemeenteraadsverkiezingen van 2012. Onmiddellijk ook de eerste keer dat we in alle gemeenten de handen in elkaar sloegen met Ecolo en overal onder de Ecolo-Groenvlag opkwamen. Geboeid door deze samenwerking, bouwde ik twee jaar later als architect mee aan de gezamenlijke Kamerlijst met Ecolo.
In januari 2013 werd ik verkozen als ondervoorzitter van Groen. Ik zette mee de strategische lijnen uit, vernieuwde en bouwde de partij verder uit Ik was ook covoorzitter van het Impulscongres, dat het sociaal-economische programma van Groen uitdiepte. Als campagneleider stond ik mee aan het roer van de campagne voor de o-zo-belangrijke moeder aller verkiezingen. Onze onvermoeibare leden, vrijwilligers en mandatarissen haalden op 25 mei 2014 hun derde opeenvolgende overwinning binnen. Zelf verhuisde ik met deze verkiezingen mijn bureau van het Brusselse naar het Vlaamse Parlement, waar ik mij de komende jaren vol overtuiging zal vastbijten in wachtlijsten, kinderopvang en zorg.
De talrijke ervaringen en ontmoetingen van de afgelopen jaren, geven mij de goesting en de energie om verder te schrijven aan ons politiek verhaal.
Groeten,
Elke