Voor Groen zijn de cijfers die het Agentschap Jongerenwelzijn vandaag presenteerde onaanvaardbaar. Uit hun jaarverslag blijkt immers dat het merendeel van de jongeren in 2016 125 dagen moest wachten op psychische hulp. “We helpen jongeren niet of te laat” reageert Elke Van den Brandt (Vlaams Parlementslid Groen). “Jongeren die psychische hulp nodig hebben, moeten eerst door een doolhof om aan het einde te horen dat ze nog vier maanden moeten wachten bij de uitgang. Dit moet anders kunnen. Een wachtlijst van maar liefst 4 maanden voor psychische hulp, dat is een blaam voor ons land”, stelt Van den Brandt.
 
Uit het jaarverslag blijkt verder dat het aantal jongeren dat in een crisissituatie terechtkomt jaar na jaar toeneemt. In 2016 waren er 28% meer aanmeldingen voor crisishulp dan in het voorgaande jaar. Een deel van die stijging is te wijten aan betere organisatie van het crisisnetwerk, wat Groen uiteraard toejuicht. Maar dat is niet de enige factor. “Een belangrijk deel van de toename komt omdat jongeren en hun omgeving de weg niet vinden in het ingewikkelde zorglandschap. Zij die de weg wel vinden botsen op veel plaatsen op wachtlijsten. Die zorg moet transparanter en adeqauter”, aldus Van den Brandt.
 
De cijfers voor crisissituaties, waar onmiddellijke hulp essentieel is, zijn zo mogelijk nog hallucinanter. In 2016 was er in 767 crisissituaties geen plaats in de crisishulp. In nog eens 454 gevallen bestond er zelfs geen gepaste hulp. Van den Brandt: “We helpen jongeren te laat, waardoor het aantal crisissituaties toeneemt. Maar zelfs wanneer het escaleert en tot een crisis komt, kunnen we geen hulp bieden.”
 
Groen is dan ook blij met de 25 miljoen euro extra die Vlaams Minister van Welzijn Jo Vandeurzen (CD&V) vrijmaakt voor jeugdhulp. De investeringen zijn noodzakelijk om de wachtlijsten in de jeugdhulp significant te doen dalen. Naast die noodzakelijke investering vraagt Groen dat minister Vandeurzen inzet op trajectbegeleiding. “Een trajectbegeleider voor ieder kind, als sluitstuk voor een goede begeleiding van de jongere, zodat ze een aanspreekpunt hebben doorheen het traject en niet telkens hun verhaal opnieuw moeten doen. Dat zou echt een verschil kunnen maken”, besluit Van den Brandt.